Παυλίδης: Επίθεση σε Άδωνι και Μανιάτη

Η δευτερολογία του βουλευτή Κέρκυρας του ΣΥΡΙΖΑ Κ. Παυλίδη για το νομοσχέδιο σχετικά με τους αιγιαλούς, κατά τη διάρκεια της οποίας εξαπέλυσε επίθεση σε Αδ. Γεωργιάδη και Γιαν. Μανιάτη.

Ολόκληρη η ομιλία του Κ. Παυλίδη:
Κύριε Πρόεδρε, θα σεβαστώ τον χρόνο και θα φροντίσω να είμαι σύντομος. Νομίζω δεν είχα και πολύ μεγάλη πρόθεση να ξαναμιλήσω, αλλά με αυτά που άκουσε από ορισμένους εκπροσώπους της Αντιπολίτευσης, ειλικρινά έχω εκπλαγεί.
Ακούσαμε ρουσφετολογία, σκάνδαλα, κρυφές διατάξεις. Εγώ κοίταγα ποιο συνάδελφο έπιασαν με τη γίδα στην πλάτη. Έτσι κάπως αισθάνθηκα. Νομίζω ότι κάποια ζητήματα δεν απαντιούνται ούτε με όρους πολιτικής ανάλυσης, αλλά μάλλον με όρους ψυχιατρικής διερεύνησης. Δεν μπορεί την ίδια στιγμή να κατηγορούμαστε ότι δημιουργούμε το ελάχιστο όριο στην παραλία, στα τριάντα (30) μέτρα, με προϋποθέσεις φυσικά και με σεβασμό στα τοπικά χωροταξικά σχέδια ή για παράδειγμα για το γεγονός ότι υπάρχει μια υπερπροστασία των παλιών αιγιαλών, περνώντας τα από ιδιωτική περιουσία σε δημόσια κτήση και μπορεί να δημιουργηθούν προβλήματα σε αυτό, άρα υπάρχει μία προδιάθεση νομοθετικής υπερπροστασίας του δημόσιου χώρου και ταυτόχρονα, να κατηγορούμαστε ότι τα ξεπουλήσαμε όλα, τα δώσαμε όλα, αναφέρω εκφράσεις όπως ακριβώς ακούστηκαν.
Ξεκινάω με τον κ. Βαρδαλή, με κάποιες τοποθετήσεις που έκανε. Πρώτον, δεν νομιμοποιούμε αθρόα αυθαίρετα. Διαχειριζόμαστε και δίνουμε το δικαίωμα, την άδεια παραχώρησης χρήσης –γιατί για παραχώρηση χρήσης μιλάμε- σε ειδικές κατηγορίες πράξεων, οι οποίες έτσι κι αλλιώς αν θα μπορούσαν και σήμερα να γίνουν, θα μπορούσαν να αδειοδοτηθούν με την ισχύουσα περιβαλλοντική αδειοδότηση. Ό,τι δεν μπορεί έστω και σήμερα με την ισχύουσα περιβαλλοντική αδειοδότηση να πάρει παραχώρηση χρήσης, δεν θα πάρει ακόμα και αν ήταν και στο παρελθόν τέτοιο. Δεύτερον, περιορίζεται η πρόσβαση πολιτών. Έχουμε νομοθετήσει τρία, τέσσερα σημεία που η πρόσβαση των πολιτών ίσα-ίσα επαυξάνεται, βρίσκουμε διόδους από τον δημόσιο δρόμο στην παραλία, επεκτείνουμε τον ελεύθερο χώρο στα εκατόν πενήντα τετραγωνικά μέτρα της παραχώρησης αιγιαλού από τους ΟΤΑ και χίλια δυο άλλα ζητήματα.
Τρίτον, δεν ξεπουλάμε οικοσυστήματα. Παραχωρούμε χρήση σε περιοχές NATURA, να υπάρχει πολύ συγκεκριμένο αυστηρό πλαίσιο NATURA και εκτός αυτού, προφανώς υπάρχει το δικαίωμα ήπιων χρήσεων σε περιοχές NATURA, είναι πολύ ειδικό και αυστηρό το καθεστώς και δεν νομίζω ότι ο καθένας νομιμοποιείται πολύ εύκολα μέσα στο ελληνικό Κοινοβούλιο να μιλάει με ένα τρόπο, δίνοντας μία αντίληψη ότι ξεπουλάμε τα οικοσυστήματα. Δίνουμε τις περιοχές NATURA στο κεφάλαιο με μία ανευθυνότητα, κατά τη γνώμη μου, πολιτική που δεν απαντά ούτε σε συγκεκριμένα πλαίσια του νομοθετήματος ούτε στο υπάρχον ήδη νομοθετικό πλαίσιο αυτών των πολύ ευαίσθητων περιβαλλοντικών χώρων.
Και στο τέλος ακούω και εδώ εξανίσταμαι ότι δίνουμε και 60% των εσόδων στους ΟΤΑ ως κίνητρο και να ξεπουλήσουν και άλλα πράγματα. Πάντα γινόταν αυτό, πάντα έπαιρναν οι δήμοι το 60% και το Δημόσιο το 40% και μάλιστα, επειδή είμαι στην αυτοδιοίκηση πολλά χρόνια είμαι από αυτούς που έλεγαν ότι πρέπει το ποσοστό που παίρνει η Κτηματική Υπηρεσία και δη το Δημόσιο να μειωθεί, γιατί οι δήμοι έχουν πολύ συγκεκριμένες υποχρεώσεις απέναντι στην παραλία, να την καθαρίσουν, να βάλουν ναυαγοσώστες, να διαχειριστούν τη γαλάζια σημαία και χίλια δυο άλλα ζητήματα. Με αυτή την έννοια λοιπόν, μιλώντας πάντα για την παραχώρηση του αιγιαλού στους δήμους –και άρα στους συμβασιούχους ομπρελοκαθισμάτων και άλλων χρήσεων- πάντα έπαιρνε ο δήμος ένα πολύ μεγάλο ποσοστό αυτής της χρήσης για λειτουργικές ανάγκες διαχείρισης της παραλίας.
Ακούσαμε εδώ για περιβαλλοντική υποκρισία, αναισθησία, ότι είμαστε ανάλγητοι περιβαλλοντικά και όλα αυτά. Θα πω κάποια κομβικά τέσσερα σημεία ως τίτλους. Θεσμοθετούμε τριάντα μέτρα ελάχιστο όριο παραλίας –δεν υπήρχε, το κάνουμε σήμερα- με προϋποθέσεις φυσικά και με μία αντιστοίχιση με τα τοπικά χωρικά σχέδια. Ο παλαιός αιγιαλός και η παλιά όχθη ανήκουν από εδώ και πέρα όχι στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου, αλλά σε δημόσια κτήση. Δημιουργούμε υποχρεωτικότητα πρόσβασης στον αιγιαλό από δημόσιο δρόμο, αν υπάρχουν ακίνητα ενδιάμεσα. Προτεραιότητα για παραχώρηση χρήσης πριν από όλα με περιβαλλοντικές εγκρίσεις και αδειοδοτήσεις από το Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας και όχι μόνο από αποφάσεις Υπουργού Οικονομικών, όπως ακούσαμε εδώ όπως: προ 2011, δύο χρόνια υποβολή αίτησης αδειοδότησης και εξαίρεση από κατεδάφιση, μετά –εντός εξαμήνου- όσα πλέον δεν μπορούν να ενταχθούν στο νόμο θεωρούνται οριστικά αυθαίρετα και κατεδαφιστέα εντός εξαμήνου και χίλια δυο άλλα. Το πλαίσιο είναι πολύ αυστηροποιημένο για κοινοχρησία αιγιαλού. Διευρύνουμε την κοινοχρησία, αποφεύγουμε νέες αυθαιρεσίες και αντιμετωπίζουμε προβλήματα και παθογένειες του παρελθόντος.
Τέλος, επειδή ο κ. Δένδιας έβαλε ένα ζήτημα, σε σχέση με το ότι κρύβουμε μέσα στο νομοσχέδιο χίλια δυο πράγματα. Νομίζω το νομοσχέδιο είχε πέντε μέρη –κουραστικό ήταν- αλλά τα τρία από αυτά, το πρώτο, το δεύτερο και το τρίτο μέρος ήταν η Αναπτυξιακή Τράπεζα και συμμορφώσεις σε Ευρωπαϊκές οδηγίες και κανονιστικές πράξεις και μόνο το πέμπτο μέρος αφορούσε εκκρεμότητες φορολογικές και τελωνειακές. Και το κυρίαρχο μέρος ήταν ο αιγιαλός, γι’ αυτό και η συντριπτική πλειοψηφία των ομιλιών και όλων των συναδέλφων, αντιμετώπισε το τέταρτο μέρος και τίποτα άλλο. Ολοκληρώνω αναφέροντα μόνο δυο ζητήματα. Το πρώτο για τον κ. Γεωργιάδη, επειδή είναι γνωστή η καιροσκοπική πολιτική αντίληψη του.
Σχετικά με το θέμα της πανεπιστημιακής έρευνας περί κωλοτούμπας στο Columbia, νομίζω ότι δεν θα πρέπει να μιλάει ο κ. Γεωργιάδης, που είναι ένας βασικός εκπρόσωπος του πολιτικού καιροσκοπισμού. Ξέρω ότι με βάση τις δηλώσεις θα έπρεπε να είναι στην ομογένεια σήμερα και στο εξωτερικό, αφού έχασε το δημοψήφισμα και ξαναβγήκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές, όπως δήλωσε ο ίδιος τον Σεπτέμβρη του 2015. Μάλλον θα έπρεπε να είναι κάτοικος εξωτερικού και όχι στη χώρα –για να μην αναφέρω δηλώσεις του περί της Νέας Δημοκρατίας όπως «δεν έχει σώας τας φρένας, είναι παρανοϊκός, ναρκομανής όποιος θεωρεί ότι θα προσχωρήσω στη Νέα Δημοκρατία» και πολλά αλλά.Τελειώνω με το εξής και το θεωρώ σημαντικό.
Ήταν, κατά τη γνώμη μου, εξοργιστική η τοποθέτηση του κ. Μανιάτη. Ο κ. Μανιάτης έχει μία άποψη ότι μάλλον περάσαμε από τη νεολιθική εποχή στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπήρχε μεταβατικό πολιτικοοικονομικό, θεσμικό, διοικητικό στάδιο. Απλώς από τον πολιτισμό της νεολιθικής εποχής, περάσαμε στη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Ενδιάμεσα υπήρχε μια μεταπολίτευση σαράντα χρόνων και σε αυτή τη μεταπολίτευση σαράντα χρόνων κάποιοι έπρεπε να φέρουν Κτηματολόγιο, κανονιστικές πράξεις για τους αιγιαλούς, κανονιστικές πράξεις για τις κατεδαφίσεις. Τίποτα δεν τηρήθηκε. Η πολιτική τυμβωρυχία περί Μάνδρας και όσον αφορά στο Μάτι με αυτό ακριβώς έχει να κάνει. Με το γεγονός δηλαδή -και ακούσαμε εκπροσώπους του ΣΕΒ στη διαβούλευση που έβαλαν το ζήτημα- ότι υπήρχαν ενταγμένες μεγάλες επενδύσεις στον αναπτυξιακό νόμο, οι οποίες δεν μπορούσαν καν να πάρουν περιβαλλοντικές εγκρίσεις, είτε για θεσμικές αβλεψίες είτε για άλλου τύπου ύποπτες συναλλαγές.
Τελειώνω και λέω: Για όλους αυτούς που μας κατηγορούν για όλα αυτά ας απολογηθούν εδώ τι ξήλωσαν, τι κατεδάφισαν, τι αντιπλημμυρικά έργα έκαναν στην Αττική αυτά τα σαράντα χρόνια για να μπορούμε να μιλάμε επί ίσοις όροις. Τελειώνω αφιερώνοντας τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη: «Φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά τους, δυστυχώς, πασχίζουν να βρουν λεκέδες στη δική σου».