Κινηματική παρακμή

Στην εποχή της πολυπλοκότητας είναι εύκολο να προκληθούν συγχύσεις και παρερμηνείες. Ιδιαίτερα όταν  πάθη, εμμονές, πολιτικά μικροσυμφέροντα και προσωπικές φιλοδοξίες γίνουν αντικείμενα εκμετάλλευσης.  Έτσι οποιοδήποτε νέο κοινωνικό ζήτημα αναδεικνύεται μέσα στη συνθετότητα της κρίσης, αξιώνει βαθύτερη κατανόηση και ερμηνεία. Είτε παγκόσμιο, είτε εθνικό είτε τοπικό.

Το διαχρονικό τοπικό πρόβλημα  της  διαχείρισης των απορριμμάτων και του χώρου εναπόθεσής τους στην Κέρκυρα, έχει αξιοποιηθεί  δεόντως από κυρίες και κυρίους, που εκπροσωπώντας τους εαυτούς τους άσκησαν και ασκούν πολλαπλάσια επιρροή αυτής που τους αναλογεί. Με την ευεξήγητη εκκωφαντική προβολή από το σύνολο σχεδόν των τοπικών ΜΜΕ, με το χάϊδεμα από ψηφοθηρικά  κόμματα και παρατάξεις, αλλά  και εξαιτίας της  απολίτικης  στήριξης ανεύθυνων συλλογικοτήτων, το ολίσθημα εξελίχθηκε σε κοινωνικό πρόβλημα.

Η κρίση απέδειξε ότι αναβαθμίζει την απήχηση του λαϊκισμού και μέσα από την πολυσημία του διοργανώνονται παίγνια με αναφορά στο ‘’΄λαό’’, στο δήθεν ‘’λαϊκό’’ και στο ‘’ κινηματικό’’. Οι διαβεβαιώσεις  που δίνονταν ‘’ ούτε εδώ, ούτε εκεί’’ ουδέποτε προκάλεσαν το εύλογο ερώτημα των πανηγυριζόντων αποδεκτών τους ‘’ δηλαδή που;’’  Η ειρωνεία είναι πως το τίμημα της κοινωνικής και πολιτικής αυτής δυσπλασίας εισπράττουν και  οι συμπράξαντες στην καλλιέργεια του φαινομένου. Άλλο πράγμα να λαϊκίζεις εκ του ασφαλούς κι άλλο να έχεις την ευθύνη της λήψης των αποφάσεων. Στο παρελθόν οι ελάχιστοι που τόλμησαν να πουν αλήθειες αποδοκιμάστηκαν, υβρίστηκαν και ‘’έφαγαν μαύρο’’ στις εκλογικές διαδικασίες. Εθνικές και τοπικές.

Είναι προφανές ότι οι πρόσφατες κινητοποιήσεις, οι συναυλίες, οι συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας , οι παρεμβάσεις, οι συλλογές υπογραφών και η υιοθέτηση της επιχειρηματολογίας και της φρασεολογίας του Απροσπέλαστου ή του Καλλωπιστικού δεν έχουν σχέση με κοινωνικούς αγώνες. Δεν αφορούν κινήματα ανατροπής της κατεστημένης εκμετάλλευσης των οικονομικά ασθενέστερων, της άρσης κοινωνικών ανισοτήτων ή της αποτροπής  περιβαλλοντικής καταστροφής. Πρόκειται για μια σειρά αυθαιρεσιών, εκβιασμών και πράξεων κοινωνικής ομηρίας. Μικρές κοινωνικές ομάδες ποικίλης προέλευσης με αυθάδη πραξικοπήματα, στρέφονται κατά του κοινού συμφέροντος, της κοινής λογικής και του τόπου. Αδιαφορούν για την κρισιμότητα της πραγματικής κατάστασης. Είναι αμετακίνητοι και ενδιαφέρονται μόνο ‘’να περάσει το δικό τους’’. Όλοι οι άλλοι να κάνουν χιλιόμετρα  πίσω. Αυτοί ούτε βήμα.

Παρά ταύτα παράγοντες και σχηματισμοί, με ιστορία και αγώνες στο λαϊκό κίνημα, έχουν παρασυρθεί ανεπίτρεπτα και στο βωμό της φθηνής ψηφοθηρίας εμφανίζονται να στηρίζουν και να οργανώνουν παρέες με εμμονικά μικροσυμφέροντα που έρχονται σε ανορθολογική σύγκρουση με την κοινωνική πλειοψηφία και τα συμφέροντα των εργαζομένων. Είναι ξεκάθαρο ότι στην προκειμένη περίπτωση δεν υπάρχουν ανισότητες ούτε ταξικός ανταγωνισμός σε βάρος της εργατικής τάξης ή των οικονομικά αδύναμων. Όσοι ανεύθυνα ψελίζουν τη σχέση του ενός με το άλλο, δεν πείθουν. Αντίθετα εκτίθενται και πολιτικά και κοινωνικά. Ανακοινώσεις κομματικών, πολιτικών και συνδικαλιστικών συλλογικοτήτων που βροχηδόν εκδίδονται καθημερινά, είναι προσχηματικές. Αποσκοπούν αποκλειστικά να πλήξουν τον πολιτικό αντίπαλο αδιαφορώντας για την κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις κι αποφεύγοντας να προτείνουν ρεαλιστικές λύσεις.   Αυτό όμως δεν είναι κινηματική προοδευτική πολιτική αλλά ρηχός παλαιοκομματισμός. Επενδύουν ουσιαστικά σε μια αντιπολιτική της μνησικακίας. Όταν θ΄ αντιληφθούν το σφάλμα τους θα είναι αργά, ως συνήθως.

Αν σήμερα εισακουστούν και η κατάσταση παραμείνει ως έχει, τι θα πουν άραγε σε όποιον προσβληθεί η υγεία του ή στους εργαζόμενους που κινδυνεύουν να χάσουν τη δουλειά τους; Πως θα δικαιολογηθούν στους μικροεπαγγελματίες που θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους; Τι θα απαντήσουν όταν ερωτηθούν από τους μικροοφειλέτες πως θ’ ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις τους;    Έτσι όπως ενεργούν εκτός από το κοινωνικό αδιέξοδο που προκαλούν,  δίνουν χώρο και στον ακροδεξιό λαϊκισμό να ποζάρει πρωταγωνιστικά, αφού δεν υπάρχουν διαφοροποιήσεις στην αντιμετώπιση του ζητήματος. Όλοι τα ίδια λένε.

Όποιοι από τους παραπάνω πιστεύουν ότι η κοινωνική πλειοψηφία στο νησί δε συμμερίζεται τις εκτιμήσεις αυτές, δεν έχουν  παρά να ζητήσουν τη διενέργεια τοπικού δημοψηφίσματος, με τη ρητή δέσμευση ότι θα στηρίξουν ακόμη και με κινητοποιήσεις το όποιο αποτέλεσμά του.