Για να ξαναβρεθούμε στους μπαξέδες…

Στην ανακοίνωση της εκδήλωσης για τα 44 χρόνια από την ίδρυσή του, οι σημερινοί ιθύνοντες στο ΠΑΣΟΚ αντί για κάλεσμα πανστρατιάς του κεντροαριστερού χώρου, αναφέρουν για πρόσκληση σε επετειακή εκδήλωση! Δίνεται έτσι η εντύπωση τέλεσης πολιτικού μνημόσυνου και όχι ευκαιρίας για αναγέννηση της Κεντροαριστεράς. Ασφαλώς θα τρίζουν τα κόκκαλα του αείμνηστου Ανδρέα Παπανδρέου με αυτά που συμβαίνουν.

Τα εκατομμύρια των πολιτών που ψήφιζαν το ΠΑΣΟΚ, διερωτώνται σήμερα, που ανήκει το κόμμα που ανέτρεψε την κυριαρχία της Δεξιάς και οδήγησε τη χώρα στα υψηλότερα επίπεδα κοινωνικής ευημερίας, από τη σύσταση του νέου ελληνικού κράτους; Τι σημαίνουν οι ονομασίες ΔΗ.ΣΥ. , ΚΙΝ.ΑΛ, ΕΛΙΑ κ.λ.π. με τα άχρωμα σύμβολα και τα άγευστα συνθήματα που τις συνοδεύουν; Τι έγιναν άραγε ο ήλιος του ΠΑΣΟΚ, το διαχρονικά επίκαιρο σύνθημα του Α. Παπανδρέου ‘’Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες’’ και οι αναλλοίωτες αρχές της 3ης Σεπτέμβρη του 1974; Ποιο είναι το σημερινό νόημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας, της Λαϊκής Κυριαρχίας και της Κοινωνικής Δικαιοσύνης; Ποιοι αφαίρεσαν από το ΠΑΣΟΚ το ιστορικό του φορτίο μετακινώντας το προς τα δεξιά σε ζητήματα ιδεολογίας, πολιτικής, αντιλήψεων, ρητορικής ακόμη και αισθητικής; Γιατί η Δημοκρατική Παράταξη, όπως εκφράστηκε από το ΠΑΣΟΚ, απώλεσε τα βασικά χαρακτηριστικά της που ήταν οι αντιδεξιές αρχές, ο σοσιαλιστικός προσανατολισμός και η ενδυνάμωση της δημοκρατίας;

Είναι άραγε πολιτικά θεμιτό να μιλά κανείς σήμερα για Κεντροαριστερά με μονομερή αντιπαλότητα προς την Αριστερά για λόγους προσωπικούς ή γιατί ενοχλείται που το μεγαλύτερο μέρος των απογοητευμένων ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ κατέφυγαν εκεί;
Το ΠΑΣΟΚ είχε και έχει διαφορές με τη Αριστερά. Πάντοτε όμως την αντιμετώπισε ως φορέα της ευρύτερης δημοκρατικής Παράταξης κι όχι ως στρατηγικό αντίπαλο.

Έχει κάνει το ΠΑΣΟΚ την αυτοκριτική του; Έχει αναζητήσει τα αίτια της πολιτικής κατάρρευσής του; Έχει αποδώσει τις ευθύνες γι αυτή ; Προφανώς όχι. Κι αυτό με την πρόφαση αποφυγής της πολιτικής εσωστρέφειας. Ουδείς διδάχτηκε από το χαρισματικό ηγέτη και ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ Α. Παπανδρέου που παρά το τεράστιο πολιτικό του εκτόπισμα είχε το θάρρος να πει mea culpa. Όταν όμως ένα κυβερνητικό κόμμα με δημοκρατικές αρχές και αξίες αποφεύγει να παραδεχτεί και να διορθώσει τα λάθη του, τότε αυτοί που αντιπροσώπευε πολιτικά, αυτοί που το στήριζαν και το ψήφιζαν, δεν έχουν λόγο να επιστρέψουν. Οι τελευταίοι έφυγαν από το ΠΑΣΟΚ και στράφηκαν προς το ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο γιατί ως κυβέρνηση έφερε την Τρόικα και υπέγραψε το πρώτο Μνημόνιο, αλλά κυρίως γιατί συγκυβέρνησε με τη Ν.Δ. και ως αντιπολίτευση συμπλέει ακόμη σε σημαντικά ζητήματα με αυτήν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αδικαιολόγητη μη ψήφιση του νόμου για την απλή αναλογική. Η ανιστόρητη αυτή πολιτική τακτική έχει ως αποτέλεσμα ο χώρος της παραδοσιακής Κεντροαριστεράς στην Ελλάδα να μην εισπράττει την πολιτικοεκλογική φθορά του ΣΥΡΙΖΑ και να παραμένει καθηλωμένος σε μικρομεσαία εκλογικά ποσοστά.

Επομένως αν το σημερινό ΠΑΣΟΚ θέλει να διδαχτεί από την Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ’74, έχει την ιστορική ευθύνη και αποστολή να προστρέξει στις διαχρονικές αρχές της. Αφού τις επικαιροποιήσει, να ενδυναμώσει την κοινωνική και πολιτική παρέμβασή του, ώστε ν΄ αποτρέψει το νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό από την καταστροφική πορεία που οδηγεί την κοινωνία με την κατάφωρα άδικη κατανομή του παραγωγικού πλούτου. Για να μπορέσει να επανακτήσει τη σχέση εμπιστοσύνης με τα μικρομεσαία κοινωνικά στρώματα οφείλει πρώτιστα να προτείνει μέτρα που θα σταματήσουν τον οικονομικό κατήφορο και θα διασφαλίσουν ασφαλείς μισθούς και συντάξεις σ΄ όλους τους εργαζόμενους. Να καταθέσει λύσεις για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και την εξεύρεση θέσεων εργασίας.

Για να πετύχει το σύγχρονο ιστορικό της ρόλο η Κεντροαριστερά, έχει χρέος να συμβάλλει ώστε να γίνει πραγματικότητα η σταδιακή αλλά σύντομη επιστροφή των 500.000 νέων προσοντούχων ανθρώπων που μετανάστευσαν εκτός Ελλάδας.
Για να υπάρξει προοπτική εθνικής, κοινωνικής και ιστορικής προσφοράς της Κεντροαριστεράς στην πατρίδα, υπάρχει ανάγκη συσπείρωσης της λαϊκής της βάσης με την συνεργασία όλων των δυνάμεων που πιστεύουν και δραστηριοποιούνται στο χώρο σε μια κοινή συμφωνία για την προάσπιση των συμφερόντων των μικρομεσαίων στρωμάτων. Των μη προνομιούχων ελλήνων που θα έλεγε ο Α. Παπανδρέου.
Μόνο έτσι θ΄ αποκτήσει επίκαιρη αξία και δεν θα έχει μουσειακό χαρακτήρα η Διακήρυξη της 3ης Σεπτέμβρη του ‘74.