Τα τοπωνύμια του Κανονιού

Από τα βάθη των αιώνων οι άνθρωποι θέλοντας να προσδιορίσουν τον τόπο που ζούσαν και που είχε ιδιαίτερη σημασία γι΄αυτούς, του έδιναν ένα όνομα. Αυτό συμβαίνει και στο Κανόνι.

«Εκεί που ακόμα ζουν οι Φαίακες του Ομήρου και σμίγει η Ανατολή μ΄ένα φιλί τη Δύση κι΄ανθεί παντού με την ελιά το κυπαρίσσι βαθύχρωμη στολή στο γαλανό του απείρου…»
Κωστής Παλαμάς

Από τα βάθη των αιώνων οι άνθρωποι θέλοντας να προσδιορίσουν τον τόπο που ζούσαν και που είχε ιδιαίτερη σημασία γι΄αυτούς, του έδιναν ένα όνομα.
Αυτό το όνομα οριοθετούσε μια συγκεκριμένη περιοχή, χωριό ή πόλη.
Στην Κέρκυρα λόγω της μακράς ιστορίας της και τις επιδράσεις ξένων πολιτισμών συναντάμε πλήθος τοπωνυμίων.
Πολλά από αυτά τα τοπωνύμια έχουν ξεχαστεί με το πέρασμα των αιώνων, μερικά έχουν αντικατασταθεί από άλλα, όμως αρκετά έχουν παραμείνει μέχρι και σήμερα για να μας θυμίζουν τα λόγια του Γ.Σεφέρη.
«Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον…»
Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από το σημείο που ενώνει το παρελθόν με το μέλλον, το σημείο αναφοράς για το νησί της Κέρκυρας.

ΚΑΝΟΝΙ
Το Κανόνι βρίσκεται στην περιοχή νότια της πόλης της Κέρκυρας που καλύπτει όλη τη χερσόνησο.
Είναι η περιοχή που κατά την αρχαιότητα υπήρχε η αρχαία πόλη της Κέρκυρας που ιδρύθηκε τον 8ο π.Χ αιώνα με τον Αρχαίο Ναό της Αρτέμιδας, τα μνημεία και την Ακρόπολη (Ανάληψης).
Στο σημείο που βρίσκεται σήμερα το αεροδρόμιο, βρισκόταν το αρχαίο λιμάνι. Απέναντι από το σημείο που τερματίζει ο δρόμος πάνω στο λόφο, αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά, μπορεί να δει ένα κομμάτι του τείχους που πιστεύεται ότι είναι 2.500 χρόνων και είναι ότι έχει απομείνει από το παρατηρητήριο και τα τείχη της αρχαίας πόλης.
Είναι ένα τοπίο γεμάτο μυστήριο, μύθο, παράδοση, ιστορία και πραγματικότητα.
Ένα τοπίο που αποτελεί το σήμα κατατεθέν για την Κέρκυρα ή Κόρκυρα ή την Ομηρική Σχερία, τη χώρα των Φαιάκων.
Είναι αυτή που όπως αναφέρει ο Ελλάνικος, ερωτεύτηκε ο Ποσειδώνας την κόρη του ποταμού Ασωπού και στη συνέχεια αφού την απήγαγε από το σπίτι της στη Βοιωτία, την έφερε στο νησί και από την σχέση τους γεννήθηκε ο Φαίακας.
Η περιοχή «Κανόνι» πήρε το όνομά της από ένα κανόνι πυροβολαρχίας. Έχει τοποθετηθεί εκεί από τους Γάλλους το 1795 με σκοπό την ενίσχυση της προστασίας του νησιού.
Αυτή η τοποθεσία, από την βικτοριανή ακόμη εποχή, ήταν τόπος προσέλευσης απογευματινής βόλτας.

ΠΑΠΑΤΡΕΧΑ
Αφήνοντας πίσω το «Κανόνι» και περνώντας το ξενοδοχείο Corfu Holiday Palace, στα δεξιά συναντάμε ένα άλλο τοπωνύμιο που ίσως πολλοί λίγοι να θυμούνται, είναι το τοπωνύμιο «Παπατρέχα».
Εκεί βρίσκεται μια τεράστια κατάφυτη περιοχή που από το 1954 ανήκει στην οικογένεια Δημητριάδη. Ιδιοκτήτης αυτής της περιοχής από τα μισά του 19ο αιώνα ήταν ο ρωσικής καταγωγής, έμπορος και πρόξενος της Γερμανίας Martin Fels ( 1515- 1895).
To 1922 οι αδελφοί Νικόλαος και Γεώργιος Παπατρέχα αγόρασαν την περιοχή στην οποίαν το επώνυμο τους καθιερώθηκε ως τοπωνύμιο.
Κατά την Ιταλική κατοχή του 1940 λέγεται ότι εγκαταστάθηκε εκεί ο τότε νομάρχης της Κέρκυρας Δ. Θεοφανόπουλος μαζί με τον τότε διευθυντή της Νομαρχίας, εγκαταλείποντας την πόλη, θέλοντας να προστατευθούν από τους Ιταλικούς βομβαρδισμούς.
Αν βρει κανείς την ευκαιρία να περιηγηθεί μέσα στην απέραντη έκταση της περιοχής θα βρεθεί σε άλλες εποχές, θα βρεθεί μπροστά σε μυστήρια που παραμένουν από το αμυδρό και μακρινό παρελθόν. Θα δει μπροστά του να ορθώνεται ένα πανύψηλο δέντρο, είδος λεμονιάς και ευκαλύπτου που από ειδικούς θεωρείται ότι είναι 900 ετών και ευδοκιμεί μόνον στην Αυστραλία.
Το πώς έφθασε εδώ αποτελεί ακόμα ένα μυστήριο. Αναρωτήθηκαν πολλοί μήπως οι θαλασσοπόροι του Βυζαντίου είχαν πάει στην Αυστραλία 700 χρόνια πριν τον Κάπτεν Χουκ; Ποιος ξέρει;
Λίγο πιο πάνω ένας τεράστιος Φίκος που όπως λέγεται είναι ο 3ος μεγαλύτερος στον κόσμο, ένα σπάνιο φαινόμενο για το κλίμα της Κέρκυρας.
Κανείς δεν ξέρει αν αυτά μεταφέρθηκαν από ναύτες που βγήκαν στο νησί από τα πλοία εκείνης της εποχής, τότε που το λιμάνι της αρχαίας πόλης ήταν πολύ κοντά σ΄αυτό το σημείο.
Ανηφορίζοντας προς την κορυφή του κτήματος, πνιγμένο μέσα σε κυπαρίσσια, συναντάς ένα πολύ μικρό εκκλησάκι στο οποίο υπάρχουν ακόμα τα απομεινάρια από κάποιους τάφους για να θυμίζουν το πέρασμα των Ιταλών από το σημείο αυτό.
Αν γυρίσεις λίγο δεξιότερα αντικρίζεις το Ιόνιο πέλαγος ν΄απλώνεται μέχρι εκεί που φθάνει το μάτι.

ΚΑΛΟΥΔΗ
Κατηφορίζοντας και πάλι προς την πόλη της Κέρκυρας, μετά από περίπου 1.500 μέτρα στα δεξιά, βρίσκεται η τοποθεσία «Καλούδη».
Σ΄αυτήν την περιοχή ο Φώντας Καλούδης στα τέλη του 1936 είχε χτίσει μια πανέμορφη βίλλα σε μια έκταση 10.000 τ.μ. Γύρω από τη βίλλα υπήρχαν κήποι με πλήθος από πολύχρωμα λουλούδια και περιβόλια με οπωροφόρα δέντρα.
Σήμερα αυτή η περιοχή δεν θυμίζει τίποτα από την τραγική εικόνα της τότε εποχής.
Σημειώνεται δε πως, το τοπωνύμιο αυτό εξακολουθεί μέχρι και σήμερα ν΄αναφέρεται συχνά από τους κατοίκους.

ΑΓΙΑ ΜΑΡΙΝΑ
Ανηφορίζοντας τον ίδιο δρόμο φθάνεις στο λόφο της Ανάληψης. Παλαιότερα λεγόταν Ανάληψη Καρδακίου. Αυτός ο λόφος αποτελούσε άλλοτε την Ακρόπολη της αρχαίας Κέρκυρας.
Η περιοχή πήρε το όνομα της από τον ναό της Ανάληψης που βρίσκεται σ΄αυτό το σημείο.
Στο ψηλότερο σημείο της περιοχής ξεχωρίζει το τοπωνύμιο της «Αγίας Μαρίνας».
Η περιοχή αυτή πήρε το όνομα της από το ναό της Αγίας Μαρίνας, ο οποίος ιδρύθηκε από τον Κερκυραίο Κομμένο.
Μπροστά στο ναό και δεξιά μια αναμνηστική στήλη του Γεωργίου Νότη Μπότσαρη υποδικνύει ότι σ΄αυτό το σημείο το 1806 δολοφονήθηκε κατ΄εντολή του Αλή Πασά και ετάφει εκεί στο περίβολο της εκκλησίας.
Η θέα πάνω από το λοφίσκο είναι πανοραμική, αγκαλιάζοντας ολόκληρο το βόρειο μέρος του νησιού, την πόλη με τα δύο φρούρια, το λιμάνι, το Νότο, μέχρι την Λευκίμμη και την Ήπειρο.