Επέτειοι και υπαίτιοι…

Της αποταμίευσης, της ανάληψης, της ανάστασης, της αντίστασης, της μητέρας, του πατέρα, της φύσης, του περιβάλλοντος και του Πολυτεχνείου!
Πλήθος οι επέτειοι όσοι και οι… υπαίτιοι!

Δολοφόνοι και δολοφονημένοι…Στεφανωτές και στεφανωμένοι. Άγνωστοι στρατιώτες και γνωστικοί αξιωματούχοι, στρατευμένοι και απόστρατοι…Πολίτες και απολιτίκ. Γιορτάζοντες και απουσιάζοντες. Παρόντες και απόντες, δικαιολογημένοι και αδικαιολόγητοι…Επώνυμοι και ανώνυμοι.

Απ’ ένα στεφάνι στο χέρι, και πάντα οι επώνυμοι, αυτοί που δεν προλαβαίνουν να στεφανώνουν, να εκφωνούν, να καθοδηγούν, να ποδηγετούν και κυρίως να ορειβατούν αναρριχώμενοι σ’ έδρανα βουλευτικά, σε θώκους υπουργικούς, αρχηγικούς, προεδρικούς!
Ο κάθε στιγμιαίος «αγώνας» τους, εφαλτήριο αιώνιας δόξας και παχυλών παροχών.
Η λεγόμενη γενιά του Πολυτεχνείου που ανακάλυψε τη μηχανική του συστήματος και τη θαλπωρή του…αποστήματος!

Ασφαλώς Όχι οι πολλοί μεταξύ αυτών και αρκετοί επώνυμοι, αυτοί που σεβάστηκαν πρώτα και πάνω τον εαυτό τους και τον αγώνα… Μα οι γνωστοί της πολιτικής πασαρέλας που εργαλειοποίησαν του Λαού το σύνθημα «ψωμί-παιδεία-ελευθερία» είναι πασίγνωστο ότι μέσα από αυτό δεν εξασφάλισαν απλά και μόνο το Ψωμί της ημέρας, αλλά αλυσίδες τεράστιες «ψωμάδικων», απέκτησαν Παιδεία της αρπαχτής και απόλυτη Ελευθερία κινήσεων!
Τότε το Πολυτεχνείο ήταν ανυπακοή και εκείνοι δεν υπάκουσαν, «δεν συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις…» Χουντικές και κομματικές… Ανυπάκουοι τραγούδησαν το «πότε θα κάνει ξαστεριά πότε θα Φλεβαρίσει…» Και ξαστέρωσε και με… ξαστεριά δεξιάς κυβέρνησης Ράλλη στις 17 Νοέμβρη 80 δολοφονήθηκαν οι άοπλοι νεολαίοι Κουμής και Κανελλοπούλου από αστυνομικά ρόπαλα…

Βγήκε μετά από λίγο καιρό και ο ήλιος, της παραλλαγής ο ηλιάτορας ο πράσινος, του Χρηματιστηρίου, των εξοπλιστικών, των Ολυμπιακών και άλλων παρόμοιων ηλιαχτίδων! Πολυτεχνίτες οι περισσότεροι και κυρίως ελαφροχέρηδες…
Οι πολλοί εκείνης της νύχτας του Πολυτεχνείου «χάθηκαν» στην ανωνυμία και στις στροφές του γνωστού: «Που πήγαν κείνα τα παιδιά της θύελλας και του βοριά που πάλευαν για λευτεριά…που πάνε;»

Οι άλλοι όμως οι επώνυμοι μετά 45χρόνια μας συντροφεύουν ακόμα, με επαρκώς μπογιατισμένη την ασπρισμένη τριχοφυΐα τους, σε οθόνες τηλεοράσεων, στα βήματα των αγορεύσεων, στα υπουργικά συμβούλια και στα συναινετικά διαβούλια…Τελικά τα κατάφεραν μας διοικούν ακόμα αυτοί ή τα…γενόσημα τους!

Αυτή είναι η ορατή, η πολιτικά χρήσιμη για το σύστημα γενιά του Πολυτεχνείου. Από τη μεταπολίτευση συνωστίζεται στα γκισέ των πολιτικών παιγνίων εξαργυρώνοντας εσαεί το νεολαιίστικο της «λάθος» ξαναμμένη αθεράπευτα από το εκσυγχρονιστικό ευρωπαϊκό της πάθος…

Όμως παρ’ όλα αυτά το Πολυτεχνείο Ζει στις ουρές των ταμείων ανεργίας…Στους υποκατώτατους μισθούς της ξεφτίλας… Ζει στην ακρίβεια του τίποτα και στην φτήνια της ανθρώπινης ύπαρξης…Ζει στις πόλεις της ντροπής που τη μια καίγονται και την άλλη πνίγονται…Ζει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων…Ζει γιατί δεν είναι άλλοθι και εξιλέωση συνενοχής…Ζει γιατί δεν είναι στεφάνι, επέτειος και δεκάρικος της βαρύγδουπης πολιτικάντικης φλυαρίας… Το Πολυτεχνείο Ζει έστω και αν το σβήνουν από τον πίνακα τα ιδιωτικά των… αρίστων, σπουδαστήρια! Το Πολυτεχνείο Ζει με τους νεκρούς του ζωντανούς στη μνήμη και στις καρδιές όσων πιστεύουν στην ανάγκη πολλών Πολυτεχνείων, ειδικά σήμερα που ο φασισμός θρεμμένος από την κοπριά του συστήματος, με τους «Λαγούς» του μέσα στη βουλή να δηλώνει: «Δεν υπήρξε νεκρός στο Πολυτεχνείο…» Και ο αντιπρόεδρος της νέας δημοκρατίας Άδωνης συμφωνώντας απολύτως με τον χρυσαυγίτη συμπληρώνει: «Η 17 Νοέμβρη είναι ο ιδρυτικός πολιτικός μύθος της ιδεολογικής ηγεμονίας της αριστεράς της Ελλάδας. Θέλω να σας πω και δημοσίως να το ξεκαθαρίζουμε επειδή δεν αντέχω τα παραμύθια: Δεν υπήρξε ούτε ένας νεκρός στο Πολυτεχνείο, ούτε ένας!» από Video στο YouTube.

Παρ’ όλες τις φασιστοειδείς παραχαράξεις τους, το Πολυτεχνείο Ζει και θα ζει… Γιατί είναι αντίσταση κατά της κάθε πολύχρωμης και πολύμορφης αρχής και εξουσίας που κάθεται διαχρονικά εν ονόματι του Λαού στο σβέρκο του…