Ο Σύλλογος Ηπειρωτών διοργάνωσε εκδηλώσεις για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων

Όπως λεν οι διοργανωτές:
Πλήθος Ηπειρωτών, πολιτικές και στρατιωτικές αρχές του τόπου  αλλά και φίλων τίμησαν με την παρουσία τους τις εκδηλώσεις ως απόδοση του δέοντος σεβασμού και χρέους στη μνήμη αυτών που θυσίασαν τη ζωή τους για να ζήσουμε εμείς ελεύθεροι.
Το πρωί της Κυριακής έγινε η  Δοξολογία στον Ιερό Ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου Φανερωμένης των Στερεωτών (Παναγίας των Ξένων).
Στην συνέχεια ακολούθησε ο πανηγυρικός της ημέρας από τον κ. Στασινό Ευάγγελο Φιλόλογο , πρώην Πρόεδρο του Ηπειρωτικού συλλόγου.
Στο πλαίσιο της ομιλίας του ο κ. Στασινός τόνισε τα έξης ΄΄ Έχουμε καθήκον να θυμηθούμε να χαρούμε και να συγκινηθούμε στον σημερινό κόσμο της ιδεολογικής σύγχυσης και της πολιτικής παραζάλης και της πλήρους απαισιοδοξίας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Εξάλλου είμαστε ο λαός ο ευλογημένος από την ιστορία να ξαναγράψουμε δοξασμένες σελίδες αν χρειαστεί και για μεγάλες θυσίες .

Στην μακρόχρονη ζωής μας υπάρχουν σταθμοί έξαρσης, σταθμοί αγώνων και σταθμοί μεγάλων θυσιών ….. στοχαζόμαστε οι Ηπειρώτες εκείνη την μεγάλη μέρα της 21ης Φεβρουαρίου του 1913. Προσπαθούμε να διεισδύσομε μέσα στις ψυχές εκείνων που τόσο απλά και άνετα διάλεξαν τον δρόμο του θανάτου , διότι ο δρόμος αυτός οδηγούσε στην ελευθερία . Το θαύμα του Μπιζανίου σαν ένα συνολικό φαινόμενο από απίστευτες και ξαφνικές δυνάμεις , μεγαλωμένες μέσα στην ψυχή σαν ένα απίστευτο παράδειγμα αδελφικής Ομόνοιας, σαν ξωτικό πρωτόγνωρης παλικαριάς όπου ο ένας γίνεται θυσία στους άλλους , το θαύμα του Μπιζανίου που είναι γέννημα της ανδρειωμένης καρδιάς της Ελλάδας που την έθρεψαν αγώνες πέντε αιώνων με σύντροφο μονάχα της λευτεριάς τον πόθο.
Μέσα στο σκοτάδι έλαμψε μια υπεράνθρωπη δύναμη δοκιμασμένη πάνω στην πέτρα, την σκληρή που λέγεται σκλαβιά . Μόνο αν η αγάπη για την πατρίδα , μόνο αν η αγάπη γι αυτό το Μπιζάνι που γιορτάζουμε και για την πολύπαθη ελληνική ιστορία μας αν μας κυριέψει και μας γίνει καημός τότε όλα γύρω μας θα πάρουν νόημα και θα μιλήσουν και τότε θα έχουμε νόημα και αξία και όπλα και τότε θα συμφωνήσουμε με του ποιητή τους στίχους : “τα ποιο γλυκά τραγούδια τα ανθρώπινα τα χείλη δεν τα λένε,  τα ποιο ακριβά τραγούδια βουβά οι ψυχές τα τραγουδούν και κλαίνε”.