Περιμένοντας την απελευθέρωση…

Οι Έλληνες είμαστε ο μοναδικός λαός που γιορτάζει την έναρξη ενός πολέμου με ορόσημο την 28η Οκτώβρη του 40 και όχι το τέλος του, όπως σε διαφορετικές ημερομηνίες γιορτάζουν όλα τα υπόλοιπα ευρωπαϊκά και όχι μόνο κράτη!

Το πρωινό της  12ης   Οκτώβρη του 1944 ο γερμανός στρατηγός Φέλμι συνοδευόμενος από το δοσίλογο «δήμαρχο» Αθηναίων Γεωργάτο κατάθεσε ένα στεφάνι στον Άγνωστο Στρατιώτη.

Στις 9:15 π.μ. η γερμανική φρουρά της Ακρόπολις προχώρησε στην υποστολή της ναζιστικής σημαίας έπειτα από συνολικά 1.624 μέρες ανθρωποκτόνας σκλαβιάς. Οι Ναζί τύλιξαν βιαστικά το σύμβολο της κατοχής τους από τον Ιερό Βράχο, ενώ ήδη οι μηχανοκίνητες φάλαγγες τους εγκατέλειπαν από νωρίς την Αθήνα.

Ακολούθησαν συγκρούσεις μεταξύ ΕΛΑΣ με τους ναζί δολιοφθορείς, που απέτρεψαν την καταστροφή του εργοστασίου της Ηλεκτρικής στο Κερατσίνι! Ωστόσο, πριν λάβουν την εντολή εκκένωσης της πρωτεύουσας, οι S-S προχώρησαν στην εκτέλεση ακόμα άλλων 72 ελλήνων πατριωτών , ενώ εξόντωσαν και ομάδα συνεργατών τους διερμηνέων, προκειμένου να μην αποκαλυφθούν λεπτομέρειες των εγκλημάτων τους.

Με την αποχώρηση των Γερμανών το πλήθος ξεχύθηκε στους δρόμους και στον Άγνωστο Στρατιώτη ποδοπάτησαν το στεφάνι των κατακτητών που μαγάριζε το ιερό μνημείο των πεσόντων. Σε αντίθεση με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές χώρες όπου υπήρξε μαζική άνευ δίκης τιμωρία των δοσίλογων, στην Αθήνα επικράτησε τάξη και ησυχία. Όπως πιστοποιεί και έγγραφο της βρετανικής Force 333 !

Όμως η γιορτή της απελευθέρωσης πνίγηκε στο αίμα όταν βρετανοί και δοσίλογοι πυροβόλησαν το πλήθος από μπαλκόνια και εξώστες ξενοδοχείων…Ήταν μια απελευθέρωση που δολοφονήθηκε γρήγορα από τους νέους κατακτητές και τους πάντα πρόθυμους να αλλάζουν στρατόπεδο δοσίλογους…

Ο Μάνος Χατζιδάκις ο ευαίσθητος, μαγικός και νοσταλγικός μουσικοσυνθέτης, με πάντα αιχμηρή άποψη που δεν δίσταζε να την εκφράζει, πολλά χρόνια πριν  από ραδιοφώνου σχολίασε την κατάληξη της 28ης  Οκτωβρίου με τον δικό του τρόπο και μεταξύ άλλων καταλήγοντας είπε: «Για μια ακόμη φορά νικήσανε οι Χίτες, οι κουτσαβάκηδες, οι ταγματασφαλίτες, οι βασανιστές και οι μέλλοντες Μιχαλόπουλοι και Κουρήδες…»

Ήταν μια απελευθέρωση που πριν καν γεννηθεί, δολοφονήθηκε από δοσίλογους και εγγλέζικα αποσπάσματα θανάτου. Όχι μόνο απαλλάσσοντας  τους δολοφόνους συνεργάτες των Ναζί από τα εγκλήματα τους, αλλά και επανδρώνοντας μ’  αυτά τα καθάρματα τον κρατικό μηχανισμό και σε επίκαιρες θέσεις…

Ήταν μια απελευθέρωση που καταδικάσθηκε δια τουφεκισμού από το βασιλικό επίτροπο των έκτατων στρατοδικείων, στήνοντας στους τοίχους των «Λαζαρέτων» της χώρας, κομμουνιστές , αριστερούς και αντιφασίστες πατριώτες αγωνιστές της εθνικής αντίστασης, που μάτωσαν για μια απραγματοποίητη τελικά απελευθέρωση…

Μια «απελευθέρωση» που χρηματοδότησε τους μαυραγορίτες της κατοχής με το αμερικάνικο σχέδιο «Μάρσαλ» δημιουργώντας μια νέα τάξη εθνικοφρόνων πλουτοκρατών… Γιατί να γιορτάζουμε λοιπόν κάτι ανύπαρκτο αφού ποτέ δεν απελευθερωθήκαμε, όταν από την ναζιστική κομαντατούρ η ιστορία συνεχίσθηκε με την εθνική ασφάλεια των Γκοτζαμάνιδων της εθνικοφρόνου δεξιάς με τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και τις δηλώσεις μετανοίας…

Αυτοί στη συνέχεια  παρέδωσαν τη σκυτάλη στο «αναμορφωτήριο» του ΕΑΤ-ΕΣΑ της εθνοσωτηρίου χουντικής παλιγγενεσίας! Και σήμερα πάλι οι πολύχρωμοι «σωτήρες» μας οδηγούν σε μια ατελείωτη οικονομική κατοχή με ολέθριες  βιολογικές και κοινωνικές συνέπειες για το πληθυσμό της χώρας…

Κατοχή με ευρωπαϊκές συνταγές θανάτου, με εγγλέζικο αποικιακό «δίκαιο» και με δοκιμασμένες διεθνώς μεθόδους οικονομικής αυτοκτονίας με οδηγίες ΔΝΤ, που συνθέτουν εφιαλτική κατοχική ατμόσφαιρα και επαληθεύουν το μύθο της απελευθέρωσης… Δικαίως λοιπόν ο Λαός μας δεν γιορτάζει την απελευθέρωση αλλά την έναρξη του πολέμου. Αντίθετα είναι σίγουρο πως σ’ αυτά τα ματωμένα χρόνια της Ναζιστικής κατοχής στ’ άπαρτα βουνά της ηρωικής εθνικής αντίστασης με πρωτοκαπετάνιο τον Άρη, ένα σημαντικό μέρος του ελληνικού πληθυσμού έζησε σε πραγματική ατμόσφαιρα εθνικής απελευθέρωσης!