Δε το συνηθίζω να γράφω βάσει προσωπικών εμπειριών, για τον απλούστατο λόγο ότι δεν τις θεωρώ στέρεη βάση για επιχειρηματολογία και γενίκευση, αλλά πιο πολύ υποκειμενικά βιώματα. Θα κάνω όμως μια εξαίρεση γιατί έχω βαρεθεί να ακούω τον κάθε «ευαίσθητο δημοκράτη» να αναπαράγει οτιδήποτε έχει διαβάσει ή ακούσει για την πορνεία, για τη φτώχεια και για την έλλειψη ελευθερίας στην Κούβα του «δικτάτορα» Φιντέλ Κάστρο. Δε θα γράψω όμως για την Κούβα, άλλωστε πολλά έχουν γραφτεί τον τελευταίο καιρό στο διαδίκτυο, αλλά θα προσκαλέσω όλους τους «δημοκράτες», «μαχητές» των ανθρωπίνων δικαιωμάτων να ταξιδέψουμε μαζί στις άλλες «Κούβες» με τις οποίες κανένας «ψυχοπονιάρης» δε έκανε τον κόπο ποτέ να ασχοληθεί.
Πάμε λοιπόν ένα ταξιδάκι μαζί, να γυρίσουμε τον κόσμο «ευαίσθητε δημοκράτη». Πάρε διαβατήριο, άνοιξε τα μάτια και τα αυτιά σου και φύγαμε…
Παραλία Kendwa, Ζανζιβάρη, Τανζανία. Το φαγητό μας είχε βουτυράκι Lurpak και ζεστό ψωμί, ενώ στην κυριολεξία 10 μέτρα παραδίπλα τα γυμνά μαυράκια μας κοίταζαν στα μάτια, και η ιδιωτική security του ξενοδοχείου φρόντιζε να τα διώχνει μακριά για να μη μας κάτσει στο λαιμό το μπον φιλέ. Πιο πέρα ήταν οι μάγκες του χωριού, οι οποίοι είχαν ξεγελάσει λίγο τη φτώχεια πουλώντας το μαύρο σφιχτό κορμί τους στις αφρατούλες λευκές ευρωπαίες που διάλεξαν να περάσουν μια εβδομάδα αγοραίου έρωτα στο νησί. «Παίγνιο Θετικού Αθροίσματος» θα μας πουν οι φιλελέδες, όπως δηλαδή «επιστημονικά» ονομάζουν την εκμετάλλευση του κάθε κακομοίρη από τους έχοντες. «Και τα πιτσιρίκια βγάζουν το χαρτζιλίκι τους και η λευκή κυρία βγάζει τα γούστα της» θα συνέχιζαν, αλλά βέβαια στην περίπτωση της Κούβας ξεχνάνε τα ορθολογικά οικονομικά «παίγνια» και χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για τις Κουβανές που εξωθούνται στην πορνεία από το καθεστώς Κάστρο. Μίλησε κανείς για πορνεία στην Αφρική;
Στην Καμπότζη, στην πρωτεύουσα Πνόμ Πένχ, όλοι εμείς οι δυτικοί είχαμε την ευκαιρία, με το αζημίωτο βέβαια, να δούμε το μνημείο των θυμάτων του Πολ Ποτ. Όταν όμως βγαίναμε έξω από το λαμπερό μνημείο μπορούσαμε να «θαυμάσουμε», τζάμπα, τα σύγχρονα μνημεία της καθημερινής απόγνωσης των καμποτζιανών. Από τη μια τα χρυσά παλάτια του φιλοαμερικάνου βασιλιά Σιχαμόνι και από την άλλη τους απέραντους σκουπιδότοπους και τους χιλιάδες απεγνωσμένους να ψάχνουν στα σκουπίδια. Κατά μήκος του δρόμου για το Angκor Wat, το νούμερο ένα αξιοθέατο της χωράς, μπορούσες να δεις εκατοντάδες παιδία γυμνά, εντελώς γυμνά και ξυπόλητα, μέσα σε σπίτια από ξύλο, χωρίς ρεύμα, δίπλα από αποστεωμένες ετοιμοθάνατες αγελάδες, και γύρω στα δυο χιλιόμετρα πιο πέρα αμερικάνικα ταχυφαγεία για τους λίγους και εκλεκτούς. Μίλησε κανείς για φτώχεια και εξαθλίωση στην Ασία;
Τζαμάικα, Καραϊβική, δίπλα στην Κούβα. Ο ταξιτζής που θα μας πήγαινε στην παραλία μας ρωτάει: « Πόσα χρήματα έχετε;;» «Γιατί;» Απαντάμε. « Όλες οι παραλίες είναι ιδιωτικές. Κανένας δεν μπορεί να κάνει μπάνιο χωρίς να πληρώσει. Αλλά ακόμα και να θέλει να πληρώσει έχει το δικαίωμα ο ιδιοκτήτης της παραλίας να του απαγορέψει τη είσοδο. Είναι πολιτική του ΔΝΤ.» Τελικά πήγαμε στην Winniefred την μοναδική παραλία την οποία οι Τζαμαϊκανοί κρατάνε με νύχια και με δόντια για να μην ιδιωτικοποιηθεί. Μίλησε κάνεις για έλλειψη ελευθερίας στην Τζαμάικα; Το βράδυ στο ξενοδοχείο μια εντυπωσιακή τζαμαϊκανή έρχεται χεράκι χεράκι με ένα ευρωπαίο, κλείνονται λίγη ώρα στο δωμάτιο, και μετά φεύγει κλείνοντάς μας το μάτι. Μίλησε κανείς για πορνεία στη Τζαμάικα; Στις όμορφες παράλιες του νησιού τα πλανόδια βαποράκια πουλάνε τα πάντα, από απλή μαριχουάνα μέχρι και ηρεμιστικά «Βάλιουμ» για τους μερακλήδες. Για ναρκωτικά μίλησε κανείς;
Περού Λίμα. Ναι εκεί έχει μια διαφορά με την Κούβα. Έχει περιοχές για λίγους, για την ελίτ, στις οποίες ο φραγκάτος δυτικός μπορεί να πάει και να ξεχάσει που βρίσκεται. Έχει περιοχές που μπορείς να πας και να νιώσεις στο πετσί σου τι σημαίνει ανισοκατανομή του πλούτου και εκμετάλλευση. Την ίδια στιγμή που χιλιάδες κακοπληρωμένοι δάσκαλοι, θύματα της γνωστής πολίτικης του ΔΝΤ, διαδήλωναν στο κέντρο της Λίμα, την ίδια στιγμή που έβλεπες γύρω σου την κλασσική λατινοαμερικάνικη φτώχεια μαντρωμένη πίσω από το «τείχος της ντροπής».. στη συνοικία Miraflores όλα κυλούσαν ήρεμα. Πας εκεί και χαζεύεις. Παντού ακριβές φίρμες ρούχων, δυτικές αλυσίδες γκουρμέ εστιατορίων, καθαριότητα, και τάξη. Τα πρόσωπα των εκεί ανθρώπων ήταν αλλαγμένα ..μεταλλαγμένα. Ήταν Περουβιανοί αλλά άλλοι Περουβιανοί, διαφορετικοί, όμορφοι, φρέσκοι, λαμπεροί, με καλά ρούχα, ιδιωτικά σχολεία για τα βλαστάρια τους, και ένα ύφος δυτικού νέο-γιάπη.
Καρθαγένη, Κολομβία. Ανεβαίνεις στο κάστρο, που είχε γυριστεί το «100 Χρόνια Μοναξιά», και από τη μια βλέπεις την παλιά ισπανική πόλη και τη σύγχρονη πόλη με το λιμάνι της, και από την άλλη παράγκες βρωμιά και φτώχεια. Το μπαράκι της πόλης ήταν γεμάτο τουρίστες, και δυο πανέμορφες κοπέλες, με ενισχυμένα με σιλικόνη τα επίμαχα σημεία του κορμιού τους, μας κοίταζαν στα μάτια σχεδόν ερωτευμένες. Μίλησε κανείς για πορνεία στη ελεύθερη Κολομβία του φιλοαμερικάνου Uribe; Μίλησε κανείς για τη φτώχεια στην υπόλοιπη Λατινική Αμερική πλην Κούβας;
Ντουμπαι. Έχεις πάει; Ναι. Μπορεί και να έχεις πάει. Είναι «χοτ» προορισμός. Δίπλα λοιπόν από το εμπορικό κέντρο που κάνεις τα ψώνια σου, στο λιοπύρι των 45+ δουλεύουν εργάτες από τις γειτονικές χώρες. Μίλησες ποτέ για τα εργασιακά και ανθρώπινα δικαιώματα των εκτός των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων εργατών; Μίλησες για τα ανθρώπινα δικαιώματα των γυναικών που θεωρούνται πολίτες δεύτερης κατηγορίας;; Μίλησες για την απαγόρευση των πολιτικών κομμάτων στα ΗΑΕ ή για το ότι το 50% των μελών του εκεί «ψευτοκοινοβουλίου» είναι «φυτεμένο» από το καθεστώς . Όχι, γιατί μάλλον εκεί κάνουν μπίζνες οι ελληνικές κατασκευαστικές εταιρίες.
Ούτε όμως για την Κίνα του «δικτατορικού» νόμου « ένα παιδί ανά οικογένεια» μας είπες ποτέ σου κάτι, ούτε για τις χιλιάδες κρατικές εκτελέσεις, ούτε βέβαια για το αυταρχικό μονοκομματικό σύστημα, μάλλον γιατί τα Γιεν της Cosco που έρχονται στη χώρα μας μπορούν και χαλαρώνουν λίγο τις δημοκρατικές σου ευαισθησίες. Άλλωστε το μόνο κομμουνιστικό που υπάρχει πλέον στην Κίνα είναι το όνομα του κόμματος.
Έχεις μια επιλεκτική ευαισθησία «δημοκράτη» όταν ασχολείσαι με την φτώχεια και την έλλειψη ελευθέριας και την καταπάτηση των δικαιωμάτων . Μόνο για τον Κάστρο και τον Τσάβες έχεις κάτι να μας πεις ( πάω στοίχημα ότι είναι και τα μόνα ονόματα ηγετών εκτός ΕΕ και ΗΠΑ που γνωρίζεις) και στο τσακίρ κέφι πετάς και μια εκτέλεση που άκουσες ότι έγινε στη Βόρεια Κορέα ακόμα και αν δεν ξέρεις που βρίσκεται στο χάρτη. Σου αρκεί που κάποιος είπε σε κάποιον ότι έκαψαν λέει κάποιον Τζου Λι ζωντανό, με φλογοβολά, και μετά το είπε και μια κυρία στο έγκυρο CNN, και το έγραψε και ο δαιμόνιος δημοσιογράφος Πίκος Απίκος σε ένα από τα sites που διαβάζεις, δίπλα από ένα άρθρο με τα «10 μυστικά για καλό πρωκτικό σεξ» και από μια συνταγή σολομού με μάνγκο και κινόα. Αλλά παρόλη την ευαισθησία σου για το αιμοσταγές καθεστώς της Πιονγιάνκγ δε σε είδα να κόπτεσαι ιδιαιτέρα για τους επιβεβαιωμένους 4500 «φιλελεύθερα» και «δημοκρατικά» εκτελεσμένους στις ΗΠΑ, τα τελευταία 100 χρόνια, πολλοί εκ των οποίων τελικά ήταν αθώοι, ούτε βέβαια για τους μαύρους που πεθαίνουν στο πεζοδρόμιο σα τα σκυλιά από τις σφαίρες λευκών αστυνομικών.
Θα σου πω λοιπόν ένα μυστικό και μη ξαφνιαστείς. Αυτά, που μηχανιστικά αναμασάς, δε συμβαίνουν μόνο στην Κούβα αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. «Κούβες» υπάρχουν παντού. «Κούβες» χωρίς όμως Υγειά και Παιδεία. «Κούβες» για την οποίες δεν έχεις βγάλει ποτέ σου λέξη. «Κούβες», χωρίς εμπάργκο, οι οποίες είναι πολύ χειρότερες από την Κούβα του Φιντέλ. «Κούβες» οι οποίες είναι «ελεύθερες» και «δημοκρατικές», με αυτόν τον ιδιότυπο και αντιφατικό τρόπο που εσύ ορίζεις την «ελευθερία», και την «δημοκρατία», αλλά που μπροστά τους η Κούβα του Κάστρο μοιάζει με επίγειο παράδεισο. «Κούβες» τις οποίες δεν έχεις δει ποτέ, για τις οποίες δεν έχεις ενδιαφερθεί ποτέ, και με τις οποίες δεν έχεις ασχοληθεί ποτέ, και τώρα φοράς το προσωπείο του περισπούδαστου «ευαίσθητου δημοκράτη» και μας μιλάς για το κουβανό «δικτάτορα» Φιντέλ Κάστρο, εσύ που αν σε πετάξουν στο κέντρο μια άλλης «δημοκρατικής» λατινοαμερικάνικης πρωτεύουσας , εκεί που ζει ο κόσμος και όχι σε 5αστερο στη Miraflores με ιδιωτική security, θα βάλεις τα κλάματα από την πολύ «δημοκρατία» που θα αντικρίσεις μπροστά σου.
Τι εμμονή έχεις με την Κούβα;
Ανακάλυψες την αδικία, τη φτώχεια και την έλλειψη ελευθέριας στην Κούβα αλλά θα σου πω και ακόμα ένα μυστικό Ο κόσμος, συγνώμη που θα σε ταράξω, αλλά είναι «ταξικός», λέξη βέβαια «τρε μπανάλ» για την μεταμοντέρνα ιδιοσυγκρασία σου και αταίριαστη με το παραμύθι που σε νανούριζαν, και που στα «φιλελεύθερα» ονομάζεται « κοινωνική κινητικότητα». Είναι ταξικός, απλά εσύ εδώ στην Ευρώπη δεν το ένιωσες τόσο έντονα, αφού πρόλαβες να ζήσεις τη εύθραυστη ευημερία του σοσιαλδημοκρατικού μεταπολεμικού συμβιβασμού κεφαλαίου-εργασίας. Συμβιβασμού βέβαια που τώρα πλέον καταρρέει σα χάρτινος πύργος, και εσύ νιώθεις τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια σου, ψάχνοντας απεγνωσμένα, όχι την πιο σωστή, αλλά την πιο εύκολη και βολική εξήγηση για αυτό που σου συμβαίνει. Αν όμως σε τρομάζει η λέξη «ταξικός», και για να συνεννοηθούμε καλύτερα, θα το ονομάσω «ανισοκατανομή του πλούτου». όπως κάποιες «δικές σου» εφημερίδες το ονομάζουν, αφού πλέον δυσκολεύονται να κρύψουν τα αίτια των κοσμοϊστορικών αλλαγών που παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια στο παγκόσμιο κοινωνικοοικονομικό σύστημα.
Ανισοκατανομή του πλούτου είναι αυτό που όταν επισκεφτείς τα παραπάνω μέρη, και δεκάδες άλλα ανά τον πλανήτη, θα το δεις μπροστά σου, και τότε ίσως , λέω ίσως, πάψεις να μηρυκάζεις, σα χαλασμένο γραμμόφωνο, αυτά που « εσύ ξέρεις» για την Κουβά και θέλεις να μας τα «μάθεις» και εμάς. Θα δεις μπροστά δυο διαφορετικούς και ξεχωριστούς κόσμους. Είναι μπροστά σου ακόμα και αν εσύ προσπαθείς με κάθε τρόπο να κλείνεις τα μάτια σου. Ο ένας κόσμος είναι αυτός που δε θέλει τον Κάστρο, δε θέλει τον Τσάβες δεν θέλει το Μοράλες, Είναι ο κόσμος που περνάει καλά, και στο παρελθόν πέρναγε ακόμα καλύτερα, ο κόσμος που μιλάει για ελευθερία εννοώντας μόνο τη δική του ελευθερία να πλουτίζει ανεμπόδιστα. Ο κόσμος του αντικαστρικού Άντι Γκαρσία στο λαμπερό Μαϊάμι. Ο κόσμος που έχασε την κουτάλα από τον Κάστρο και από τον Τσάβες και ο οποίος με την βοήθεια των εκεί «τζήμερων» και «πορτοσάλτηδων» των εμετικών σταθμών RCTV, Globovison κτλ. προσπαθούν να βαφτίσουν «δικτατορία» οτιδήποτε θίγει τα συμφέροντα αυτών και των αφεντικών τους. Ο κόσμος των «μπον βιβέρ» Βαρβιτσιώτηδων της πρώτης ξαπλώστρας κύμα στην Ψαρρού και των αντίστοιχων πολιτικών με τις βιλάρες στο νησί Μαργαρίτα της Βενεζουέλας. Ο κόσμος των εκεί Κούληδων, που είχε κιόλας το θράσος, ο βλάσφημος, να βάλει στο στόμα του τον Φιντέλ, που ενώ αυτός πήρε τα όπλα ενάντια στη δικτατορία του Μπατίστα στη χώρα του, ο δικός μας έκανε «αντίσταση» με τη φαμίλια Μητσοτάκη από τα καφέ του Παρισιού το 1968.
Από την άλλη είναι ο κόσμος του περιθωρίου, είναι ο κόσμος που κατέκλυσε την Κούβα φωνάζοντας «Υο Soy Fidel», είναι ο κόσμος που κατέβηκε από τις φαβέλες στο Καράκας για να υποστηρίξει τον, ακόμα και με τα δικά σου δημοκρατικά κριτήρια, εκλεγμένο Τσάβες, στο αποτυχημένο τελικά πραξικόπημα των αντικαθεστωτικών. Ο κόσμος «των κολασμένων» όλου του πλανήτη …πολύ πιο κολασμένων από τους Κουβανούς . Ο κόσμος του 99%. Ο κόσμος της φτώχειας και της ανέχειας των κοριτσιών στη Βραζιλία που πούλαγαν το κορμί τους για 10 δολάρια κατά τη διάρκεια του μουντιάλ. Ο κόσμος που θα ήταν πραγματικά ευτυχισμένος αν είχε την Υγειά και την Παιδεία που παραδεδεγμένα, από όλους τους διεθνείς, υπεράνω πάσης σοσιαλιστικής υποψίας, οργανισμούς, έχουν οι Κουβανοί.
Ο κόσμος που δε θα σου αποκαλύψει ούτε το Capital ούτε το Liberal ούτε ο κομιστής Θέμος ούτε η Καθημερινή ούτε ο ΣΚΑΙ, αλλά πρέπει να τον ανακαλύψεις μόνος σου, να διαβάσεις να ακούσεις να ψάξεις, να ταξιδέψεις και να σκεφτείς, για να τον καταλάβεις. Ο κόσμος που δε θέλουν να γνωρίζεις για να συνεχίζεις να πιστεύεις ότι για τη φτώχεια και την κακομοιριά φταίνε οι ανά τον πλανήτη Φιντέλ. Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα δεν είναι αυτοί που δε θέλουν να τον ξέρεις… αλλά εσύ που έχεις άποψη γι’ αυτόν χωρίς να θέλεις να τον γνωρίσεις…
* Ο Σπύρος Θύμης είναι εκπαιδευτικός
Τελευταία σχόλια