Παρασκευή σήμερα. Έμειναν δύο ημέρες. Η προεκλογική περίοδος ήταν μικρή, αλλά εξαιρετικά πυκνή. Ζήσαμε έναν πόλεμο προπαγάνδας με μία απίστευτη, πρωτοφανή (ακόμα και με δεδομένη την αντίστοιχη περίοδο προ των εκλογών του ’12) επιχείρηση τρομοκράτησης του κόσμου, από ανθρώπους που δεν έχουν κανένα ενδοιασμό στο βωμό του πρόσκαιρου μικροκομματικού οφέλους (στη συγκεκριμένη περίπτωση, περιορισμό του εύρους της ήττας) δεν δίστασαν να θέσουν σε τεράστιο κίνδυνο το οικονομικό και τραπεζικό σύστημα της χώρας.
Ο Σαμαράς επιστράτευσε και τον συχωρεμένο τον Καραμανλή. Μόνο το Ευάγγελο να επικαλείται στα σποτ του τον Ελευθέριο δεν είδαμε φέτος το Γενάρη.
Πάνω στην απελπισία του, ο Πρωθυπουργός είχε εναποθέσει όλες του τις ελπίδες για παραμονή στην εξουσία, στους δανειστές των οποίων έκανε επί δυόμισι χρόνια όλα τα χατίρια, διαλύοντας τον οικονομικό και κοινωνικό ιστό της χώρας για χάρη των δανειστών. Υποτάχθηκε στις απαιτήσεις για μετατροπή της Ελλάδας σε ένα προτεκτοράτο ιδιοκτησίας ξένων οικονομικών και άλλων συμφερόντων, πείραμα για την προτεσταντική απάνθρωπη οικονομική πολιτική των Γερμανών.
Όμως, αυτό που ο ευρισκόμενος σε πανικό Αντώνης Σαμαράς δεν κατόρθωσε να συνειδητοποιήσει είναι ότι οι καιροί έχουν αλλάξει.
• Η Ευρώπη βρίσκεται στη δίνη όχι μόνο της οικονομικής, αλλά κυρίως, πολιτικής, θεσμικής κρίσης, κρίσης δημοκρατίας και συνοχής.
• Η Γερμανική κυριαρχία αμφισβητείται πλέον ανοικτά – και όχι μόνο από τις αριστερές δυνάμεις που δυναμώνουν όλο και περισσότερο κάθε μέρα στο νότο. Ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας, το Podemos στην Ισπανία χαράζει αντίστοιχη πορεία, οι Πορτογάλοι αντιδρούν κάθε μέρα όλο και πιο πολύ απειλώντας με κινητοποιήσεις και απεργίες την «οικονομική σταθερότητα» εξαθλίωσης που τα εκεί μνημόνια έχουν επιβάλλει, και η Ιταλία, χώρα που ανήκει στους G7, είδε να συνταράσσεται τους τελευταίους μήνες από μερικές εκ των μεγαλύτερων κινητοποιήσεων και απεργιών που έχει δει στη σύγχρονη ιστορία της.
• Η διαμάχη των ίδιων των καπιταλιστικών δυνάμεων που εκπροσωπούν διαφορετικά συμφέροντα, διαφορετικές χώρες, διαφορετικά κεφάλαια, επιλέγει το δρόμο της ανοικτής σύγκρουσης με το δόγμα Σόιμπλε και τους Γερμανούς με τελευταίο και πλέον εντυπωσιακό επεισόδιο, την απόφαση Ντράγκι να αλλάξει εκ μέρους της ΕΚΤ την οικονομική πολιτική της λιτότητας παρά τις απειλές από την ίδια τη Μέρκελ.
• Η απειλή από την άνοδο της φασιστικής Ακροδεξιάς έχει ενεργοποιήσει τα αντανακλαστικά του ίδιου του σαθρού συστημικού οικοδομήματος της Ευρώπης που, αφού πρώτα ουσιαστικά εξέθρεψε τέτοιου είδους δυνάμεις για να εφαρμόσει τα σχέδια του, τώρα βλέπει πως απειλείται από το ίδιο το τέρας που δημιούργησε.
Το οικονομικό παιχνίδι πλέον, είναι πολύ μεγαλύτερο για να απολαμβάνει ο κάθε Έλληνας Σαμαράς, ή όποια ελληνική κυβέρνηση – μαριονέτα την πλήρη στήριξη ενός ενιαίου πολιτικού και οικονομικού κέντρου που προωθεί τα συμφέροντά του. Γιατί, απλούστατα, αυτό το ενιαίο κέντρο πλέον δεν υπάρχει…
Και από την άλλη πλευρά, οι πολίτες δείχνουν όλο και πιο συνειδητοποιημένοι απέναντι στο τι πραγματικά έχει συμβεί, το τί τους συμβαίνει και το τι πρόκειται να συμβεί. Αρχίσουν σιγά σιγά και αποβάλλουν το φόβο, θωρακίζονται στην προπαγάνδα που τους θέλει να φταίνε αυτοί για όσα συμβαίνουν και ορθώς σήμερα πληρώνουν τα σπασμένα, αντιδρούν έστω και με την πρόθεση ψήφου τους.
Τα παπαγαλάκια που σε όλη την Ελλάδα που προσπάθησαν να προκαλέσουν bank run (ακόμα και στην Κέρκυρα υπήρξαν «παπαγάλοι» σε τοπικά media που φώναζαν για μαζικές αναλήψεις καταθέσεων) απέτυχαν οικτρά, καθώς πολλά τραπεζικά στελέχη υπογράμμιζαν ότι ο κόσμος δεν «τσίμπησε» και οι εκροές μετρητών ήταν πολύ λιγότερες από τις δραματικές εβδομάδες του Μαΐου του 2012.
Οι δημοσκόποι, μπροστά στον κίνδυνο να αντιμετωπίζονται πλέον μόνο με τη χλεύη του κόσμου μετά την 25η Ιανουαρίου, άρχισαν την τελευταία εβδομάδα να αλλάζουν άρδην τα ποσοστά των μετρήσεών τους και από εκεί που εδώ και μία εβδομάδα έκαναν λόγο για διαφορά 2-3 μονάδων, τώρα οι ίδιοι βλέπουν «συνταρακτικές ανατροπές» και ανεβάζουν την «ψαλίδα» στις 6,7 και 8 μονάδες…
Η πτώση του σημερινού συστήματος είναι πλέον δεδομένη. Από σήμερα κιόλας, θα πρέπει όλοι μας να κοιτάζουμε την επόμενη ημέρα. Η αλλαγή κυβέρνησης, η πτώση του καθεστώτος που είχε μετατραπεί η εκλεγμένη προ διόμισι ετών εξουσία, οι υποσχέσεις για την αριστερή διακυβέρνηση, θα μείνουν –στην καλύτερη περίπτωση- κολοβές εξελίξεις, αν δεν αρπάξουμε την ευκαιρία εμείς οι πολίτες. Αν δεν παρακολουθούμε μέρα με τη μέρα, εβδομάδα με την εβδομάδα τα πεπραγμένα και δεν διεκδικούμε αυτά στα οποία πιστέψαμε, αυτά που έχουμε ανάγκη ή αυτά που μας υποσχέθηκαν.
Το στοίχημα πλέον, είναι να εξαναγκάσουμε τον όποιο αναλάβει την εξουσία την 26η Ιανουαρίου να μην αποδειχθεί «μία από τα ίδια», αλλά να τον «εκβιάσουμε» να λειτουργήσει προς το δικό μας συμφέρον, προς το κοινό καλό.
Είναι ευκαιρία με τη συμμετοχή μας σε κάθε είδους μαζικό χώρο (διεκδικήσεις στην εργασία μας, τις σχέσεις μας με το κράτος, την ποιότητα ζωής, τις παροχές που πρέπει να απολαμβάνουμε σε υγεία, παιδία, κοινωνία) να ελέγχουμε και να οδηγούμε πραγματικά τη διακυβέρνηση μιας χώρας.
Ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με τις καλύτερες προθέσεις. Κανείς δεν πρόκειται να μας χαρίσει τίποτα, όσο αγαθές ή τίμιες και αν είναι οι προθέσεις του. Το ευρωπαϊκό και όχι μόνο περιβάλλον, κατ΄ αρχήν, δεν θα είναι πρόθυμο να δει τους Έλληνες (και κανέναν άλλο λαό, πόσο μάλλον το «πειραματόζωό» του) να σηκώνει κεφάλι.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι το επόμενο διάστημα θα είναι δύσκολο, ωστόσο, υπάρχει πλέον ελπίδα για καλύτερες ημέρες – αρκεί να επιδιώκουμε καθημερινά να τις κάνουμε πραγματικότητα.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, το πρώτο βήμα είναι την Κυριακή. Ό,τι και αν θέλετε να ψηφίσετε, κάντε το αρκεί η απόφασή σας αυτή να έχει ως γνώμονα το συμφέρον το δικό σας και των οικείων σας. Μην πάτε στην κάλπη με γνώμονα το ποιος είναι ο γνωστός που του έχετε υποχρέωση, μην επιλέξετε από εκβιασμό ή πιέσεις του περιβάλλοντός σας, μην ρίξετε ψήφο επηρεαζόμενοι από την επιχείρηση τρομοκρατίας και φόβου που έχει εξαπολυθεί τις τελευταίες εβδομάδες.
Και, προς Θεού, μη ΔΕΝ πάτε στην κάλπη. Μην αφήσετε άλλους να αποφασίσουν για εσάς, στο όνομα του «όλοι είναι ίδιοι» και του «τίποτα δεν αλλάζει». Όλα μπορούν να αλλάξουν αν προσπαθήσετε – αν προσπαθήσουμε όλοι μας.
Οι εκλογές της Κυριακής, μπορούν να αποτελέσουν το πρώτο μικρό βήμα. Και τα μεγαλύτερα ταξίδια ξεκινούν όλα με ένα πρώτο βήμα.
Καλό βόλι!
Τελευταία σχόλια