Ελπίδες, ανησυχία, ερωτηματικά, προσδοκίες. Όλα τα συναισθήματα προκαλεί η συμφωνία που πέτυχε η Ελληνική Κυβέρνηση με τους ευρωπαίους εταίρους της χώρας μας αργά το βράδυ της Παρασκευής.
Πως είναι δυνατόν από το κείμενο της συμφωνίας και τις δηλώσεις των πρωταγωνιστών της, να προκύπτουν όλα αυτά τα αλληλοσυγκρουόμενα συναισθήματα;
Διότι αφενός μεν στοιχεία όσων γράφονται και όσων ειπώθηκαν τις πρώτες ώρες της ολοκλήρωσης του Eurogroup μπορούν να ερμηνευτούν και θετικά και αρνητικά, είναι μάλλον διφορούμενα, αφετέρου διότι η πραγματική αποτίμηση της πρώτης συμφωνίας επί των αριθμών και των οικονομικών στοιχείων έχει μικρή σημασία αν δεν δούμε στην πράξη τι σημαίνει όσον αφορά την εφαρμογή των προεκλογικών δεσμεύσεων του ΣΥΡΙΖΑ πάνω στο πεδίο τριών εξαιρετικής σημασίας για το βιοτικό μας επίπεδο πεδίων:
• Της αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης με πραγματική και όχι επικοινωνιακή ανακούφιση μεγάλων τμημάτων του πληθυσμού που ζουν σε επίπεδα φτώχιας ή ακόμα και εξαθλίωσης
• Της αναίρεσης σειράς μνημονιακών νόμων και ρυθμίσεων που διέλυσαν εργασιακά κεκτημένα, μισθολογικές κατακτήσεις, ασφαλιστικά δικαιώματα, το εργατικό δίκαιο, ανθρώπινα ελάχιστα επίπεδα στις συντάξεις κλπ. Δηλαδή, ζητήματα που αποτελούν για οποιοδήποτε σύγχρονο κράτους του λεγόμενου δυτικού κόσμου αυτονόητα.
• Της αποτροπής της εκποίησης των «ασημικών» του ελληνικού δημοσίου, δηλαδή της απώλειας περιουσιακών στοιχείων ή της διαχείρισής τους.
Λίγο αφορά το μέσο Έλληνα πολίτη αν θα κουρευτεί το χρέος, θα επιμηκυνθεί ή θα επαναπροσδιοριστεί, ακόμα και αν προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ είχε το κούρεμα ως σημαία στο πρόγραμμά του.
Η επιτυχία του κυβερνώντος κόμματος και του Α. Τσίπρα προσωπικά (και το διαβατήριο για μία μακρόχρονη πορεία στην εξουσία) θα είναι μεγάλη εφ΄ όσον εφαρμοστούν τα μέτρα που αφορούν άμεσα το λαό. Κατώτατοι μισθοί, αξιοπρεπείς αμοιβές, ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις, συντάξεις σε λογικά όρια ηλικίας και σε αξιοπρεπή επίπεδα, πρόσβαση σε ένα σοβαρό και αξιόπιστο σύστημα υγείας, παιδεία δωρεάν και δημόσια, αξιοπρέπεια στο κράτος με διατήρηση της εθνικής κυριαρχίας, δημόσια περιουσία που θα αξιοποιείται από το κράτος για τον πολίτη και την εθνική οικονομία και όχι από τον μεγαλοκαρχαρία για τους δανειστές, δίκαιο και σταθερό φορολογικό σύστημα, αντιμετώπιση του μεταναστευτικού όχι με ρατσιστικές ακροδεξιές λογικές αλλά με όσα οι Έλληνες θα ήθελαν να αντιμετωπίσουν στις άλλες χώρες τις περιόδους του μεγάλου εργατικού μεταναστευτικού ρεύματος. Και πολλά άλλα ακόμα που, συνήθως, αποκαλούμε το «μίγμα πολιτικής».
Η συμφωνία της Παρασκευής στην πραγματικότητα, αποτελεί μόνο ένα ορεκτικό –όπως εύστοχα είπε ο Γιώργος Δελαστίκ σε τηλεοπτική συζήτηση στον Alpha το βράδυ της Πέμπτης- καθώς η πραγματική διαπραγμάτευση και η κατάληξη των προσδοκιών του ελληνικού λαού για πραγματική αλλαγή με βάση τα όσα ψήφισε στις 25η Γενάρη, θα γίνει τον Ιούνιο.
Τότε θα δούμε αν Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα φανούν συνεπείς με τις προεκλογικές δεσμεύσεις και θα ωθήσουν την Αριστερά και τις αξίες της τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Ευρώπη.
Οι επόμενες εβδομάδες, οι επόμενοι μήνες είναι κρίσιμοι (όσο και αν η φράση αυτή ακούγεται τετριμμένη όπως κάθε πολυχρησιμοποιημένο «δημοσιογραφικό κλισέ»).
Οι πιέσεις που θα δεχθεί η Ελλάδα θα είναι τρομερές, διότι μία ενδεχόμενη επιτυχία θα αποτελέσει τη θρυαλλίδα για όλο το κατεστημένο, δεξιό και κρυφοδεξιο, που κυριαρχεί σε όλη την Ευρώπη. Η διολίσθηση του ΣΥΡΙΖΑ σε μία, ίσως λίγο καλύτερη εκδοχή των προηγούμενων διαχειριστών της εξουσίας είναι κάτι που ο ίδιος ο κόσμος θα πρέπει να αποτρέψει. Θα πρέπει να αποτελέσει τον εγγυητή ότι δεν πρόκειται να συμβεί.
Το εκλογικό αποτέλεσμα, παρά την πρωτοφανή προπαγάνδα και επιχείρηση τρομοκράτησης τόσους μήνες πριν, έχει επιφέρει τριγμούς σε όλη την Ευρώπη η οποία τώρα «τρέχει» να προλάβει τις εξελίξεις. Ισπανοί και Πορτογάλοι κυβερνώντες αισθάνονται όπως τα αρνιά λίγο πριν το Πάσχα, ενώ Μέρκελ και Σόιμπλε φοβούνται γενίκευση της εξέγερσης των λαών κατά της λιτότητας και των πολιτικών της «γερμανικής Ευρώπης». Είναι απόδειξη πως οι λαοί, αν το αποφασίσουν, έχουν μεγάλη δύναμη.
Τελευταία σχόλια