Από τότε που ο Παπανδρέου με το Βενιζέλο αποφάσισαν να δώσουν τα χέρια με τον Σαμαρά, από τότε που άρχισαν να συναποφασίζουν, να συνυπογράφουν και να συναυτουργούν, από κείνο το κοινό σκοτεινό σημείο και μετά, που οι επόμενες γενιές θα ονομάσουν εποχή Μνημονίου.
Απορίας άξιον είναι τι είχαν κατά νου για το πολιτικό τους μέλλον και ακόμη πιο περίεργο το γεγονός ότι δεν θέλουν να καταλάβουν ότι τους καταλάβαμε. Έτσι οι μεν τούτοι εμφανίζονται ως οι σταθεροί στις απόψεις τους (αμετανόητοι δηλαδή) οι δε άλλοι ως οι αντιστασιακοί που επιτέλους λυτρώθηκαν. Ούτε λόγος για το έγκλημα, πάνω από το κρύο πλέον πτώμα του κεντρώου χώρου, του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ του Αντρέα. Τον οποίο, πάντως, επικαλούνται αμφότεροι ωσάν να είχαν το κληρονομικό χάρισμα της γνώσης του τι θα έπραττε ο συγχωρεμένος σήμερα..
Η αλήθεια είναι ότι παίζουν το τελευταίο τους χαρτί.
Τόσο τραγικά τελευταίο όσο τραγική ακούγεται, δια στόματος Βενιζέλου, η επίκληση της αναγκαιότητας της ψήφου στο νεοΠΑΣΟΚ και η –σχεδόν- ικεσία για κατάκτηση της τρίτης θέσης, που ούτε και ο ίδιος πιστεύει.
Τόσο τραγικό όσο και η λαχτάρα στο μάτι του Παπανδρέου να μπει, ως αρχηγός, στη Βουλή παρά τα μνημόνια, τα ναι σε όλα, τα απανωτά, παιδαριώδη και θανάσιμα λάθη εις βάρος του λαού του.
Θα μπορούσε να είναι κωμωδία, σαν τις παλιές καλές του βουβού σινεμά με τον Χοντρό και το Λιγνό να συναγωνίζονται σε γκάφες και γκριμάτσες μπρος τα μάτια των θαυμαστών τους. Θα μπορούσε, αν το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν αυτό που έκλεψε τα όνειρα μιας ολόκληρης γενιάς, που δημιούργησε μάταιες ελπίδες σε εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων, για να αποδειχθεί μια φούσκα, ίσως η μεγαλύτερη της μεταπολίτευσης.
Στο όνομα του σοσιαλισμού και χωρίς τον χαρισματικό Αντρέα, το ΠΑΣΟΚ αποδείχθηκε κατώτερο των περιστάσεων, δημιουργώντας τεράστιο κενό στην πολιτική ζωή του τόπου, ιδεολογική σύγχυση και φόβο. Συνυπολογίζοντας τις στρατιές εκείνων των στελεχών, που εξαιτίας αξιοπρέπειας αποστρατεύτηκαν, δημιούργησε κρίση ταυτότητας και κατεδάφιση ιδανικών σε πολιτικό προσωπικό που ενδεχομένως θα ήταν χρήσιμο στον τόπο.
Σε τούτες τις εκλογές λείπουν άνθρωποι. Και σε τοπικό επίπεδο. Κοιτώ τα ψηφοδέλτια και βλέπω σχεδόν παντού στελέχη του άλλοτε σοσιαλιστικού ΠΑΣΟΚ. Να αναζητούν έκφραση, λόγο, νέα αρχή.
Κι αναπολώ κάποιες άλλες εποχές, όχι πολύ παλιά. Τότε που όλα ήταν πιο απλά. Η δεξιά ήταν δεξιά, η Αριστερά κρατούσε αρχές και αξίες χωρίς νερό στο κρασί της και χωρίς στρογγυλέματα και το κέντρο ήθελε τα νιάτα περήφανα και τα γηρατειά τιμημένα.
Δεν είναι περίεργο που όλη η συζήτηση στρέφεται γύρω από την τρίτη θέση. Η πρώτη και η δεύτερη άλλωστε είναι κατειλημμένες. Ας ψηφίσουμε λοιπόν με την (τεχνητή;) αγωνία να επικεντρώνεται στο ποιος θα τερματίσει τρίτος, σε τούτες τις εκλογές που έχουν μετατραπεί σε διαγωνισμό (ή διαγκωνισμό) καρέκλας και πρόβλεψη καραμπόλας.
Ο χαμένος-για άλλη μα φορά- φαίνεται ότι τα παίρνει όλα…
.jpg)
Τελευταία σχόλια