Οι πρώτες δηλώσεις των Ολάντ και Σαρκοζί, άφηναν να εννοηθεί ότι περίπου έπεσαν από τα σύννεφα με τα αποτελέσματα των γαλλικών εκλογών της περασμένης Κυριακής! Φορώντας μάλιστα και το «αλεξίπτωτο» της άκρατης υποκρισίας διατυμπάνιζαν ότι ανατριχιάζουν στην ιδέα για τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν στο κοινωνικοπολιτικό σκηνικό αν τα αποτελέσματα και του γύρου της δεύτερης Κυριακής αναδείξουν το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο κυρίαρχο στη πολιτική ζωή της χώρας τους. Κανείς τους δεν έπεσε από τα σύννεφα , ήταν μια εξέλιξη απολύτως αναμενόμενη.
Εκεί θα οδηγούσαν οι πολιτικές φτωχοποίησης και γκετοποίησης, σημαντικού μέρους του γαλλικού πληθυσμού. Πολιτικές που ακολουθήθηκαν συνειδητά τόσο επί εποχής του Σαρκοζί όσο και του τωρινού άνευρου Ολάντ! Αρκετοί αναλυτές-δημοσιογράφοι για γνωστούς λόγους, εντοπίζουν σαν κυρίαρχες αιτίες της ανόδου των ακροδεξιών τις πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις, καθώς και την προσφυγική κρίση. Όμως αν ρίξει κανείς μια ματιά στα εκλογικά ποσοστά του Εθνικού Μετώπου προηγούμενων αναμετρήσεων διαπιστώνει πως και τότε που δεν υπήρχαν τα παραπάνω τρομοκρατικά φαινόμενα, υπάρχει μια σταδιακή άνοδος του Λεπενικού ακροδεξιού κόμματος. Έτσι από το 11% που πήρε στις αντίστοιχες εκλογές του 2010, περνάει στο 24,9% στις ευρωεκλογές 2014 και στις τοπικές του 2015 στο 25,2%.
Στις τωρινές εκλογές του πρώτου γύρου βέβαια ξεπερνάει κάθε προηγούμενο με ένα ποσοστό 31% σε πανεθνική κλίμακα. Στη δεύτερη θέση, το Ρεπουμπλικανικό δεξιό κόμμα του Νικολά Σαρκοζί με 27% , είχε (26%). Ενώ το κυβερνών Σοσιαλιστικό Κόμμα υποχώρησε στην τρίτη θέση με 23%, χάνοντας 6% από το 29% της προηγούμενης αναμέτρησης. Ακολουθεί το ρέκβιεμ των αριστερών κομμάτων: Οι Πράσινοι, με 6,6%. το Μέτωπο της Αριστεράς με 4%. Και ακολουθούν οι «ευρωσκεπτικιστές» με 3,7%. Είναι φανερό πως η αυταρχικότητα της Γερμανικής παντοκρατορίας για πιστή τήρηση προγραμμάτων αυστηρής λιτότητας, σε βάρος πάντα των γνωστών θυμάτων, βάζει τη σφραγίδα έντονα και στη πολιτική και κοινωνική ζωή της Γαλλίας που έχει εξελιχθεί πλέον στο νέο ασθενή της Ευρώπης.
Η σταθερά υψηλή επίσημη ανεργία, η μηδενική ανάπτυξη και η αποβιομηχανοποίηση, έχουν σαν άμεσο αποτέλεσμα την άνοδο της ρατσιστικής φασιστικής ακροδεξιάς, πολύ πριν τα τρομοκρατικά κτυπήματα… Παράλληλα η αυξανόμενη μείωση της αγοραστικής δύναμης μεγάλου τμήματος των εργαζόμενων και η κατάρρευση της εμπιστοσύνης τους στο πολιτικό και μηντιακό σύστημα είναι γεγονός που αποδεικνύεται και από το ότι το ακροδεξιό κόμμα της Μαρί Λεπέν έρχεται πρώτο στους εργατικούς χώρους με 46% ! Το ανέβασμα των ποσοστών του ΕΜ και στους μικρομεσαίους αυτοαπασχολούμενους, αποδεικνύει ότι η κρίση εξαπλώνεται και σ’ αυτούς…
Στον αγροτικό πληθυσμό η επιρροή του παραμένει σταθερή. Ο κλονισμός της φιλοευρωπαϊκής ταυτότητας της δεύτερης μεγαλύτερης χώρας της ΕΕ, αποδίδεται και στο γεγονός του συνεχώς αυξανόμενου ηγετικού ρόλου της Γερμανίας που επισκιάζει και υποβαθμίζει συνεχώς την κάποτε δεσπόζουσα θέση της Γαλλίας στην ευρωπαϊκή υπόθεση. Διαπίστωση που προβάλλει ιδιαίτερα η Μαρί Λεπέν στηρίζοντας τα αντιευρωπαϊκά χαρακτηριστικά του κόμματός της… Ο Ολάντ ήρθε στην εξουσία το 2012 τρέφοντας ελπίδες στο Λαό για αλλαγή, μετά τα πέντε βασανιστικά χρόνια λιτότητας του Σαρκοζί. Χρόνια «διανθισμένα» και με πλήθος οικονομικών σκανδάλων!
Το πρόγραμμα στη βάση του οποίου εξελέγη ο Ολάντ από το 52% των Γάλλων είχε προοδευτικούς στόχους: Έλεγχος του χρηματοπιστωτικού συστήματος, δικαιότερο φορολογικό σύστημα, ώθηση σε παιδεία και έρευνα, μείωση της ανεργίας και ανάπτυξη. (Όλα αυτά φέρνουν στη μνήμη την ελληνική Συριζαίικη… έφοδο στους ουρανούς με τη «Πρώτη φορά αριστερά…») Φυσικά τίποτα από όλες αυτές τις διακηρύξεις του Ολάντ δεν έγιναν πράξη. Πολύ γρήγορα ο νεοεκλεγείς πρόεδρος επικαλούμενος, τις αγορές, τους δανειστές, την Ευρωπαϊκή Ένωση και άλλους «εχθρούς» της φιλολαϊκής πολιτικής του, (όπως άλλωστε και ο Αλέξης) εφάρμοσε δόγμα λιτότητας και απορρυθμίσεων της εργατικής νομοθεσίας, ακολουθώντας με αυξανόμενη ένταση αντιλαϊκή πορεία, συνοδευόμενη παράλληλα και με τρανταχτές υποθέσεις διαφθοράς και ροζ σκανδάλων! Ανεξάρτητα από τις συμφωνίες της δεύτερης Κυριακής μεταξύ Ρεπουμπλικάνων του Σαρκοζί και Σοσιαλιστών του Ολάντ , προκειμένου να αποτρέψουν νίκη της Μαρί Λεπέν στις μεγάλες περιφέρειες, η ακροδεξιά έχει βάλει πλέον την ανεξίτηλη δυστυχώς σφραγίδα της στις πολιτικές εξελίξεις στη Γαλλία…
Συνεχιζόμενης και εντεινόμενης της λιτότητας θα την καταστήσει βέβαιη απειλή στις προσεχείς προεδρικές εκλογές, ανεξάρτητα από όποιες συμμαχίες συναφθούν τότε εναντίον της… Το τραγικό όμως για μια Γαλλία του διαφωτισμού, της ευρωπαϊκής διανόησης και του Παρισινού Μάη του 68 , είναι η απουσία μιας κινηματικής αριστεράς τέτοιας που να μπορεί να εμπνεύσει και πέρα από τα γεωγραφικά της όρια… Υψώνοντας ανάστημα στην απειλή του ευρωπαϊκού πλέον φασισμού. Ικανή σύντομα να αφυπνίσει και σημαντικό τμήμα των σκεπτόμενων προοδευτικών και αριστερών εκλογέων που οπωσδήποτε βρίσκονταν μέσα στο 50% του εκλογικού σώματος που απείχε από τη ψηφοφορία της πρώτης Κυριακής…
Τελευταία σχόλια