Εύλογα διερωτώνται οι έλληνες για ποιο λόγο η χώρα οδηγήθηκε στη διπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάη και του Ιούνη. Περισσότερο όμως ανησυχούν αν θα τηρηθούν οι δεσμεύσεις της περίφημης προγραμματικής συμφωνίας της τρικομματικής κυβέρνησης που προέκυψε από τις εκλογές αυτές.
Πολλοί πίστεψαν, ότι αφού έγινε πρωθυπουργός ο κ. Σαμαράς, τιμωρήθηκε το κακό ΠΑ.ΣΟ.Κ., πήρε τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ, συρρικνώθηκε το ΚΚΕ και μπήκε η Χρυσή Αυγή στη Βουλή, θ΄ άλλαζαν και οι πολιτικές.
Περίμεναν επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου και της δανειακής σύμβασης, αναθεώρηση των δυσμενών της όρων, εφαρμογή των επονομαζόμενων ισοδύναμων οικονομικών μέτρων και τελικά τον ερχομό καλύτερων ημερών για τη χώρα, σύμφωνα με όσα είχαν ακούσει την προεκλογική περίοδο. Έχουν περάσει ήδη τέσσερεις μήνες κι οι πολίτες δε βλέπουν να εφαρμόζεται το άλλο ‘’μείγμα πολιτικής’’ που με έμφαση διατυμπάνιζε προεκλογικά ο σημερινός πρωθυπουργός.
Τα ‘’αποτελεσματικά’’ οικονομικά μέτρα των Ζαππείων, που οι άλλοι δεν είχαν σκεφτεί , ακόμη αναζητούνται, ενώ η ανάπτυξη αντί να έρχεται απομακρύνεται. Στον τομέα των μεταρρυθμίσεων και διαρθρωτικών αλλαγών που υποτίθεται πως θα διόρθωναν τις χρόνιες στρεβλώσεις της ελληνικής διοίκησης και θ΄ άλλαζαν την εικόνα του κράτους, τα μέτρα περιορίζονται στην ‘’επαναστατική καινοτομία’’ Αριάδνη, που μας εξαναγκάζει να πηγαίνουμε πλέον σε συμβολαιογράφο για να δηλώσουμε γάμους, διαζύγια και θανάτους καταβάλλοντας κι ένα πενηντάρικο κάθε φορά!
Ταυτόχρονα αντί για αλλαγές στο αποτυχημένο πολιτικό σύστημα γίναμε μάρτυρες της θρασύτατης απόπειρας δικαιολόγησης του <<δικαιώματος>> υπουργών και προέδρων της Βουλής να διορίζουν συγγενικά τους πρόσωπα! Εκεί όμως που σκληρά δοκιμάζονται οι αντοχές και η συνοχή της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης είναι στο πεδίο της συνέπειας και συμμόρφωσης στις προγραμματικές δεσμεύσεις που οδήγησαν στον σχηματισμό της.
Ξανακοιτάζοντας τη γραπτή συμφωνία διαπιστώνουμε ότι γίνεται λόγος για αποκατάσταση αδικιών σε χαμηλοσυνταξιούχους, πολύτεκνους κ. λ .π., για μείωση του Φ.Π.Α., για απαγόρευση απολύσεων στο Δημόσιο, για μη επιβολή νέων φόρων, για αποφυγή νέων μειώσεων σε μισθούς και συντάξεις. Στελέχη, αλλά κυρίως βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και της ΔΗΜ.ΑΡ. που στηρίζουν την κυβέρνηση, έχουν δηλώσει- και ορθά- ότι οι δεσμεύσεις αυτές αποτελούν ‘’κόκκινες γραμμές’’ που δεν μπορούν να ξεπεραστούν.
Σήμερα όμως προκειμένου να εξευρεθεί το αναζητούμενο ποσό των 13,5 δις ευρώ, τείνει να συμφωνηθεί με την Τρόϊκα και να έλθει προς ψήφιση στη Βουλή ένα πακέτο μέτρων που καταργεί όλα τα παραπάνω. Εκεί περιλαμβάνονται νέες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, περικοπές επιδομάτων, αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης, κατάργηση του αφορολόγητου, κεφαλικός φόρος στους ελεύθερους επαγγελματίες, απολύσεις στο Δημόσιο και πλήρης αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων!
Έτσι αντί για την προσδοκώμενη ανάπτυξη, θα βαθύνει ακόμη περισσότερο η ύφεση, η ανέχεια και η φτωχοποίηση θα επεκταθούν σε μεγαλύτερα στρώματα του πληθυσμού, περισσότερες μικρές επιχειρήσεις θα βάλλουν λουκέτο, ενώ πλέον και η μεσαία τάξη της χώρας θα κινδυνέψει με αφανισμό! Τι θα γίνει επομένως κατά τη συζήτηση και τη ψηφοφορία των μέτρων στη Βουλή; Ιδού το ερώτημα που βασανίζει τους έλληνες πολίτες.
Θεωρώ επιβεβλημένο οι κομματικές ηγεσίες και οι κοινοβουλευτικές ομάδες του ΠΑ. ΣΟ. Κ. και της ΔΗΜ. ΑΡ. να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων και να διαφυλάξουν τα τελευταία ίχνη αξιοπιστίας της πολιτικής και των πολιτικών που έχουν απομείνει. Η πολιτική πρέπει επί τέλους να ορθώσει ανάστημα απέναντι στα ποικιλώνυμα διεθνή και ντόπια οικονομικά συμφέροντα.
Η ελληνική κοινωνία έχει φτάσει στα όριά της. Δεν υπάρχουν άλλα περιθώρια αντοχής. Αν ισχύσουν και εφαρμοστούν τα σχεδιαζόμενα νέα οικονομικά μέτρα, τους επόμενους μήνες θα μιλάμε για ένα λαό παντελώς εξαθλιωμένο. Χρειάζεται πολιτική βούληση προκειμένου να σπάσουν οι νοοτροπίες και πρακτικές συμμόρφωσης προς τις ‘’άνωθεν υποδείξεις’’ και εκβιασμούς του σημερινού νεοφιλελευθέρου κατεστημένου τύπου Γερμανίας και Σια.
Είναι ώριμες οι συνθήκες ν΄ αρχίσουν να οικοδομούνται νέες ισορροπίες σε πανευρωπαϊκό επίπεδο ξεκινώντας από τη συμμαχία του χειμαζόμενου ευρωπαϊκού Νότου. Κάποιοι πρέπει ν΄ αντιληφθούν ότι αν δεν υπάρξει πολιτική ένωση , η νομισματική ένωση δεν έχει μέλλον. Κατά συνέπεια είναι αδήριτη ανάγκη τα συμφωνηθέντα να τηρηθούν και οι κόκκινές γραμμές να μη ξεπεραστούν. Αυτό απαιτεί η ιστορικότητα και κρισιμότητα των στιγμών που ζούμε!
Τελευταία σχόλια