Κατά την ψήφιση του μεσοπρόθεσμου Προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής 2013-2016 ή αλλιώς του Μνημόνιου III και του Προϋπολογισμού 2013, το ΠΑ. ΣΟ. Κ. για μια ακόμη φορά κατέβαλε δυσανάλογα μεγάλο πολιτικό κόστος απ΄ αυτό που του αναλογεί.
Η κοινοβουλευτική του δύναμη μειώθηκε κατά 7 βουλευτές- από 33 σε 26-, η κοινωνική του απήχηση συρρικνώθηκε ενώ και η εκλογική του επίδοση, όπως φαίνεται από τις μετρήσεις της κοινής γνώμης, έχει φτάσει στο ιστορικά χαμηλό ποσοστό του 7,5% με τάσεις περαιτέρω καθόδου.
Χιλιάδες στελέχη σ’ όλη τη χώρα κι ακόμη περισσότεροι ψηφοφόροι του απογοητευμένοι από την ολοσχερή παραβίαση της προγραμματικής συμφωνίας της σημερινής τρικομματικής κυβέρνησης, που έδωσε ελπίδες για αναθεώρηση των δυσμενών όρων της δανειακής σύμβασης, αισθάνονται να διαβαίνουν μια πολιτική έρημο χωρίς τελειωμό.
Το άλλοτε κραταιό, ριζοσπαστικό Κίνημα του μη προνομιούχου έλληνα δείχνει εγκλωβισμένο στα γρανάζια ενός κυβερνητικού σχήματος που εφαρμόζει μονομερώς νεοφιλελεύθερες επιλογές, χωρίς ίχνος κοινωνικής ευαισθησίας. Μοιάζει σαν να έχει γίνει τμήμα της ευρύτερης κεντροδεξιάς παράταξης χωρίς να εξηγείται πειστικά γιατί συμβαίνει αυτό. Η μονότονη επίκληση της ‘’ευθύνης για τη σωτηρία της χώρας’’ δημιουργεί σε κάθε δημοκρατικό πολίτη τη δικαιολογημένη αμφισβήτηση για την κατ΄ αυτόν τον τρόπο νομιμοποίηση των πολιτικών της διαρκούς ύφεσης, της διεύρυνσης των κοινωνικών ανισοτήτων, της κατάργησης των εργασιακών κεκτημένων και τελικά την φτωχοποίηση της μεγάλης πλειοψηφίας των ελλήνων πολιτών.
Διάχυτη είναι πλέον η εντύπωση ότι το ΠΑ. ΣΟ. Κ. και η ΔΗΜ.ΑΡ. όχι μόνο δεν συνδιαμορφώνουν τις κυβερνητικές επιλογές και αποφάσεις, αλλά ούτε καν τις επηρεάζουν. Αυτό δεν αποδείχθηκε βέβαια μόνο στην περίπτωση του νόμου για την Ιθαγένεια, όπου οι Ε. Βενιζέλος και Φ. Κουβέλης αγνοήθηκαν παντελώς, αλλ’ ισχύει από την αρχή της συγκυβέρνησης, όταν εγκαταλείφθηκε -προτού ακόμη ξεκινήσει- η προσπάθεια πολιτικής επαναδιαπραγμάτευσης της δανειακής σύμβασης.
Επομένως τίθεται το εύλογο ερώτημα:
Ποιος ο ρόλος ΠΑ.ΣΟ.Κ. και ΔΗΜ.ΑΡ. στην τρικομματική κυβέρνηση; Απλά να στηρίζουν και να ψηφίζουν νομοσχέδια του κ. Σαμαρά και των υπουργών του; Μήπως τελικά αυτή η κυβέρνηση είναι στην ουσία μονοκομματική;
Είναι δυνατό κάτω από τέτοιες κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες ν΄ ανακάμψει ο χώρος της σοσιαλδημοκρατίας στην χώρα μας; Μπορεί το ΠΑ.ΣΟ.Κ. με τέτοια πολιτική κατεύθυνση να επανασυνδεθεί με την κοινωνία μετά τις δραματικές ανακατατάξεις που έχει επιφέρει στο εσωτερικό της η μεγάλη κρίση;
Θεωρώ ότι κάτι τέτοιο είναι εξαιρετικά δύσκολο να συμβεί, εφόσον συνεχιστεί η ίδια τακτική.
Αυτό που απαιτείται και μάλιστα άμεσα είναι η αναθεώρηση των ακολουθούμενων πολιτικών και ο σαφής ιδεολογικός αναπροσανατολισμός του χώρου της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Είναι ανάγκη να διαλυθεί η θολούρα που έχει δημιουργηθεί από το ανιστόρητο ανακάτεμα νεοφιλελεύθερων και σοσιαλιζόντων ιδεολογημάτων. Τώρα που ανασχεδιάζεται ο πολιτικός χάρτης της χώρας η νέα Κεντροαριστερά είναι αναγκαίο να έχει ισχυρή παρουσία. Ταυτόχρονα χρειάζεται η σφυρηλάτηση πολιτικών δεσμών με την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία κυρίως των χωρών του ευρωπαϊκού νότου.
Κεντρικός πολιτικός στόχος πρέπει να είναι η διασάφηση της κοινωνικής αντιστοίχισης της αναγεννημένης προοδευτικής παράταξης της πατρίδας μας. Ποιους αντιπροσωπεύει και ποιων τα συμφέροντα εξυπηρετεί. Με ποιο πολιτικό λόγο απευθύνεται σήμερα που διανύουμε την οξύτερη φάση της πρωτοφανούς και ποικιλόμορφης κρίσης, στον άνεργο, στον μισθωτό, στον συνταξιούχο, στον αγρότη, στον μικρομεσαίο επαγγελματία, στον αυτοαπασχολούμενο, στον νεολαίο και τι τους προτείνει για την έξοδο από τα σημερινά αδιέξοδα. Είναι περισσότερο από σαφές ότι η πρόταση πρέπει να είναι ρεαλιστική αλλά να φέρει ριζοσπαστικό και προοδευτικό πρόσημο. Απαιτείται η εκπόνηση ενός νέου κοινωνικού συμβολαίου που να εξασφαλίζει την δραστική προστασία των αδύνατων και εξακολουθητικά πληττόμενων από την βαθιά ύφεση, χωρίς ν΄ αποθαρρύνει την δημιουργικότητα, την παραγωγικότητα και την ανάπτυξη.
Μεγάλο τμήμα των παραπάνω κοινωνικών ομάδων αναζητεί πολιτικό χώρο έκφρασης και αντιπροσώπευσης. Είναι εμφανές, εκτιμώ, ότι υπάρχει ένα κενό κοινωνικής και πολιτικής αντιστοίχισης. Δεδομένου δε ότι η πολιτική απεχθάνεται το κενό, αν αυτό δεν καλυφθεί έγκαιρα από την ελληνική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας, είναι βέβαιο ότι θα καλυφθεί από άλλους πολιτικούς χώρους.
Οριστικά πλέον και όχι προσωρινά, όπως συμβαίνει τώρα.
Τελευταία σχόλια