Ενίσχυση του ευρωσκεπτικισμού και απειλή της συνοχής της ΕΕ

Η πρωτόγνωρη οικονομική κρίση που μαστίζει την ευρωζώνη, αναδεικνύει με τον πιο δραματικό τρόπο ότι ο οραματικός στόχος της πολιτικής ενοποίησης της Ευρώπης ολοένα και απομακρύνεται. Οι  θεμελιώδεις αρχές της κοινοτικής αλληλεγγύης και της κοινωνικής συνοχής των λαών της Ευρώπης, μέρα με τη μέρα όλο και ξεθωριάζουν.
Οι μεγάλοι ευρωπαίοι ηγέτες από τον Τσώρτσιλ, τον Αντενάουερ και τον Ντε Γκώλ μέχρι τον Σμιτ, τον Κολ και τον Μιτεράν, που μετά το ολοκαύτωμα του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου, παραμερίζοντας τις εθνικές και πολιτικές τους διαφορές, αντιλήφθηκαν ότι η μοίρα των ευρωπαίων και η πορεία τους προς το μέλλον πρέπει να είναι κοινή, απουσιάζουν σήμερα εκκωφαντικά. Ό, τι  με κόπο  δημιούργησαν, οι σημερινοί ολίγιστοι επίγονοί τους, κινδυνεύουν να το γκρεμίσουν.
Την τελευταία δεκαετία, μέσα από το ενιαίο νόμισμα, οικοδομήθηκε η γερμανική επικυριαρχία στην Ευρώπη που πέτυχε τον ανομολόγητο στόχο να πάρει τη ρεβάνς για την ήττα στον Β’ παγκόσμιο πόλεμο. Έτσι οι χώρες της Ευρωζώνης χωρίστηκαν σε τρεις κατηγορίες. Στην  πρώτη βρίσκεται μόνη η ίδια η Γερμανία που μεθοδικά και σταδιακά φρόντισε να έχει τον απόλυτο έλεγχο  σ’  όλα τα όργανα της Ένωσης κι έτσι να καθορίζει τις αποφάσεις, κυρίως τις οικονομικές. Αποκλειστικό γνώμονα για τις πολιτικές που υιοθετεί έχει τα εθνικά της συμφέροντα κι όχι τα κοινοτικά. Ακολουθούν οι πιστοί της δορυφόροι του ευρωπαϊκού Βορρά, που από μικροψυχία και καιροσκοπισμό υποκλίνονται στον ισχυρό ηγεμόνα. Από κοντά  δεύτερη και καταϊδρωμένη η Γαλλία που στριμωγμένη αδυνατεί να ορθώσει ανάστημα στο γερμανό αφέντη. Όσοι πιστέψαμε ότι με την εκλογή Ολάντ στην Προεδρία της Γαλλίας θ΄ άλλαζε- κάπως έστω- ο συσχετισμός δύναμης στην Ε.Ε., πέσαμε έξω. Έπονται οι φτωχοί συγγενείς του ευρωπαϊκού Νότου που συνεχώς πληθαίνουν και σταθερά εξωθούνται στο περιθώριο, πρώτα της ευρωζώνης και μετά της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Από την Ελλάδα, την Πορτογαλία και την Κύπρο ως την Ισπανία και την Ιταλία οι λαοί καθυποτάσσονται και έπεται συνέχεια…  Μέσω της βίαιης δημοσιονομικής προσαρμογής που χαρακτηρίζεται από εξοντωτική λιτότητα, οικονομική ύφεση, ανεργία και ασφυκτικό έλεγχο του τραπεζικού τομέα, οι χώρες αυτές οδηγούνται στην πολιτική και οικονομική υποταγή.
Έτσι όμως σκόπιμα αναζωπυρώνεται το εθνοτικό μίσος μεταξύ των λαών της Ευρώπης, φουντώνει  ο ευρωσκεπτικισμός και  χώρες της Ευρωζώνης, αρχίζουν  πλέον  σοβαρά να σκέπτονται μήπως θα ήταν προτιμότερο να φύγουν από μια νομισματική ένωση που τους φέρνει δυστυχία. Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατη μέτρηση της κοινής γνώμης στη χώρα μας ένας στους τέσσερεις έλληνες θεωρεί ως καλύτερη λύση την επιστροφή μας στη δραχμή!  Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εκλογών στη γειτονική Ιταλία και οι καθημερινές διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις σε Μαδρίτη και Λισσαβώνα στέλνουν ένα ηχηρό μήνυμα ευρω-εναντίωσης.  
Η ευρω-αμφισβήτηση επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο όταν τα ποικιλώνυμα βορειοευρωπαϊκά κέντρα επιρροής και εξουσίας, εντελώς  ανιστόρητα, δηλητηριάζουν την κοινή τους γνώμη, συκοφαντώντας τους λαούς της νότιας Ευρώπης πως δήθεν είναι τεμπέληδες, χαραμοφάηδες και αχάριστοι. Ενώ η πραγματικότητα είναι εντελώς διαφορετική. Οι οικονομίες των βόρειων χωρών της ευρωζώνης κερδοσκοπούν από τη οικονομική δυσπραγία του Νότου. Αναφέρεται χαρακτηριστικά ότι η Γερμανία από την κρίση του ευρώ έχει κερδίσει τα τελευταία χρόνια 250 δις ευρώ! Εκείνο όμως που ξεπερνά κάθε όριο ανοχής είναι η βάναυση προσβολή της εθνικής αξιοπρέπειας των χωρών που οδηγήθηκαν σε κρίση και ζητούν βοήθεια και κοινοτική αλληλεγγύη. Το πρόσφατο τσαλαπάτημα της μικρής και αδύναμης Κύπρου που την κατέστρεψαν οικονομικά προκειμένου να μη τολμήσει κάποιος άλλος να σηκώσει κεφάλι, είναι νομίζω χαρακτηριστικό.
Αν επομένως η σημερινή στενοκέφαλη νεοφιλελεύθερη ευρωγερμανική εμμονή για τιμωρία και οικονομική ερήμωση του ευρωπαϊκού νότου δεν αλλάξει δραστικά, είναι βέβαιο ότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει και τότε η κρίση και η δυστυχία θα εισβάλλουν, όπως και παλιότερα έχω επισημάνει, απότομα στη ζωή του υπερφίαλου ευρωγερμανικού Βορρά.  Η ιστορία διδάσκει ότι ‘’ όποιος σπέρνει ανέμους, θα θερίσει θύελλες’’
Απ’ ό, τι όμως φαίνεται η  πολιτική ηγεσία της Ευρώπης δεν έχει το πολιτικό εκτόπισμα ν΄ αντισταθεί στην κυρίαρχη, καταστροφική νεοφιλελεύθερη λαίλαπα και ν΄ αντιστρέψει την πορεία των πραγμάτων προς την ανάπτυξη και ευημερία όλων των λαών της γηραιάς Ηπείρου που αποτελεί τον μοναδικό δρόμο για  την διατήρηση του ευρωπαϊκού οικοδομήματος.  Δυστυχώς…
 
*Δικηγόρος, Περιφερειακός Σύμβουλος