Το μεγαλύτερο τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, που δυσπραγεί και ματώνει από τη μεγάλη κρίση, μπορεί να κατανοήσει ακόμη και ν΄ αντέξει τα δυσβάστακτα μέτρα. Δεν δικαιολογεί όμως ούτε μπορεί ν΄ ανεχτεί την αδικία και την ατιμωρησία.
Υπάρχει διάχυτη αίσθηση στο λαό ότι η κατανομή των βαρών της κρίσης γίνεται με τρόπο κοινωνικά άδικο. Ακόμη μια φορά το μέγιστο κόστος των επώδυνων μέτρων καταβάλλουν οι πιο αδύνατοι οικονομικά. Δηλαδή μισθωτοί, συνταξιούχοι, εργαζόμενοι στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, νέοι επιστήμονες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες και το μεγαλύτερο μέρος των ελεύθερων επαγγελματιών. Αντίθετα οι οικονομικά ισχυροί καταβάλλουν δυσανάλογα μικρότερο κόστος απ΄ αυτό που οφείλουν και τους αναλογεί. Επί πλέον κραυγαλέες περιπτώσεις διαφθοράς και φοροδιαφυγής παραμένουν ατιμώρητες.
Αυτή υπήρξε η κύρια αιτία της πολιτικής και εκλογικής από-νομιμοποίησης του ΠΑ. ΣΟ. Κ. Έτσι τα ευρύτατα κοινωνικά στρώματα που παραδοσιακά αντιπροσώπευε θεώρησαν ότι δεν αποτελεί πλέον τον υπερασπιστή και εγγυητή των συμφερόντων τους.
Ασφαλώς το κράτος δεν μπορούσε πλέον να χρηματοδοτεί την ευημερία με δανεικά ούτε να συντηρεί έναν αδηφάγο πελατειακό και παρασιτικό δημόσιο τομέα. Έπρεπε ν΄ αρχίσει να μπαίνει φραγμός στην κατασπατάληση δημοσίου χρήματος. Οι στρεβλώσεις και παθογένειες του ελληνικού οικονομικού μοντέλου ήταν επείγον ν΄ αρχίσουν να θεραπεύονται. Οι μεταρρυθμίσεις στο πολιτικό σύστημα και στη λειτουργία του κράτους παραμένουν ακόμα και σήμερα δραματικά επείγουσες.
Η εξοικονόμηση πόρων και οι οικονομικές περικοπές όμως δεν έπρεπε να γίνουν με τη λήψη οριζόντιων μέτρων στους μισθούς και τις συντάξεις των εργαζομένων και των αγροτών ούτε με τον περιορισμό της δυνατότητας ευπαθών κοινωνικών ομάδων (λ.χ. καρκινοπαθών, νεφροπαθών, ΑΜΕΑ) να έχουν την απαιτούμενη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη . Η κοινωνική δικαιοσύνη αξιώνει ο καθένας να πληρώνει ανάλογα με τις δυνάμεις του.
Όλα τα προηγούμενα χρόνια η μεγάλη φοροδιαφυγή έμεινε ανεξέλεγκτη. Δεκάδες εκατομμύρια ευρώ, προϊόντα φοροδιαφυγής μετακόμισαν στο εξωτερικό για να μην ελεγχθούν και φορολογηθούν. Αυτό δεν συνιστά σφάλμα ή αδίκημα, αλλά πρωτίστως αντικοινωνική και ανήθικη πράξη. Είναι πρόκληση για τους συνεπείς φορολογούμενους, θυμός και αγανάκτηση για το φτωχό μισθωτό και συνταξιούχο, που μόνιμα θυσιάζεται. Αυτό ισχύει με πολλαπλάσια ένταση για την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος στις μικρές και μεγάλες υποθέσεις διαφθοράς.
Όροι απαράβατοι λοιπόν, έστω και καθυστερημένα, για τη σταδιακή αποκατάσταση του αισθήματος κοινωνικής δικαιοσύνης είναι πρώτον η δικαιότερη κατανομή των βαρών της κρίσης και δεύτερον η ταχεία και παραδειγματική τιμωρία των καταχραστών του δημοσίου χρήματος με άμεση δήμευση της ατομικής τους περιουσίας.
Μόνον έτσι υπάρχει ελπίδα για την επίτευξη της αναγκαίας συναίνεσης και ομοψυχίας που αποτελεί προϋπόθεση για να πιάσουν τόπο οι θυσίες και να υπάρξουν σοβαρές πιθανότητες για το ξεπέρασμα της κρίσης. Διαφορετικά η ύφεση θα βαθαίνει, η εξαθλίωση θα μεγαλώνει, η κρίση θ΄ ανακυκλώνεται και η μεγάλη προσπάθεια θα πάει χαμένη….
Τελευταία σχόλια