Οι κρισιμότερες εκλογές μετά την μεταπολίτευση είναι προ των πυλών. Από το αποτέλεσμά τους δεν θα κριθεί το μέλλον πολιτικών κομμάτων ή πολιτικών προσώπων, αλλά και το μέλλον της χώρας.
Ο διαχωρισμός των ελλήνων πολιτικών σε Μνημονιακούς και Αντιμνημονιακούς, παρότι χαρακτηρίζει την εποχή που διανύουμε, πιστεύω πως δεν πρέπει ν΄ αποτελεί το κριτήριο του πολίτη για την ψήφο του.
Κι΄ αυτό γιατί η ψήφος εκτόνωσης ή τιμωρίας δεν θα βοηθήσει την χώρα να βγει νικήτρια από την κρίση.
Εξάλλου σε κάθε πόλο του δίπολου αυτού συνωστίζονται ευκαιριακά ετερόκλητες πολιτικές δυνάμεις χωρίς ιδεολογική συνοχή. Βλέπουμε λόγου χάρη την κραυγαλέα παραδοξότητα να βρίσκονται στο <<αντιμνημονιακό>> στρατόπεδο το Κ.Κ.Ε., ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, οι ΑΝΕΞ. ΕΛΛΗΝΕΣ, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ! κ.ά.
Τι σχέση άραγε μπορεί να έχουν όλοι αυτοί μεταξύ τους;
Όπως η ανοχή στο Μνημόνιο δεν συνιστά δεξιοσύνη αλλ’ επιλογή αναγκαίου κακού έτσι κι η Αντιμνημονιακή στάση δεν αποτελεί αριστεροσύνη, γιατί τότε ο Π. Καμμένος και οι χρυσαυγίτες θα είχαν περίοπτη θέση στο χώρο της Αριστεράς !!
Κριτήριο του πολίτη συνεπώς, πρέπει να είναι το σχέδιο της επόμενης μέρας για την οριστική έξοδο της χώρας από την κρίση. Πεποίθησή μου είναι ότι παράλληλα με τις διεθνείς δεσμεύσεις της χώρας είναι δυνατή η εκπόνηση ενός εσωτερικού Μνημονίου επεξεργασμένων και συγκεκριμένων μέτρων ανάπτυξης και κοινωνικής συνοχής. Αλίμονο αν θεωρήσουμε ότι η πορεία της Ελλάδας εξαντλείται στις επιταγές της Τρόικα.
Αυτό σημαίνει ότι η στάση των ψηφοφόρων θα πρέπει να εξαρτηθεί από την υπευθυνότητα και την αξιοπιστία της πρότασης του κάθε πολιτικού σχηματισμού ξεχωριστά.
Η Ν.Δ. εκμεταλλευόμενη την δικαιολογημένη δυσαρέσκεια του λαού από τα επώδυνα κυβερνητικά μέτρα συμπεριφέρεται σαν να μην έχει κυβερνήσει ποτέ τη χώρα, σαν να μην την είχε οδηγήσει το 2009 στο χείλος του γκρεμού!
Η ηγεσία της με την ανευθυνότητα και τις παλινωδίες της πολιτευόμενη πότε ως <<μνημονιακή>> και πότε ως <<αντιμνημονιακή>> εκπέμπει ασάφεια και αντιφάσεις ενώ είναι προφανές ότι δεν διαθέτει ξεκάθαρη πολιτική στόχευση. Ουδείς γνωρίζει που θέλει να οδηγήσει τη χώρα.
Μοναδικός σκοπός του Α. Σαμαρά είναι να γίνονται αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις μέχρι να γίνει πρωθυπουργός.
Για να λύσει το πρόβλημα της χώρας. Όπως έλυσε το Μακεδονικό…
Η ΔΗΜΑΡ ενώ δηλώνει ότι διαθέτει κυβερνητική πρόταση, ταυτόχρονα απορρίπτει οποιαδήποτε προοπτική κυβερνητικής συνεργασίας. Στην ουσία ενδιαφέρεται ν΄ αυξήσει περιστασιακά τις εκλογικές της επιδόσεις και απεύχεται να χρειαστεί να κληθεί να συγκυβερνήσει. Έτσι όμως μετατρέπεται σ΄ ένα μικρό και φοβικό πολιτικό σχηματισμό, περιορισμένης εμβέλειας και απήχησης που φιλοδοξεί απλά να εισπράξει κάποιες ψήφους διαμαρτυρίας.
Ο ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ανατροπή των Μνημονίων, καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και μονομερή διαγραφή του χρέους. Μόνο που δεν εξηγεί που θα βρει χρήματα να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις. Η πολιτική του πρόταση δεν είναι μόνο ανεύθυνη και επικίνδυνη, αφού οδηγεί τη χώρα σε οικονομική κατάρρευση, αλλά προκαλεί και θυμηδία, γιατί ποτέ και πουθενά στον κόσμο ο οφειλέτης δεν επέβαλε τους όρους του στους δανειστές!
Το ΚΚΕ προτείνει μια μοναχική πορεία για τη χώρα και τους Έλληνες που θα οδηγήσει στην διεθνή απομόνωση και τον οικονομικό μαρασμό. Κηρύσσει την ανυπακοή, την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την Ε.Ε. Παραλείπει όμως να πει ότι σ΄ αυτή την περίπτωση αυτοί που θα πληγούν δεν είναι οι κεφαλαιούχοι ούτε όσοι έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό, αλλά οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι επαγγελματίες, οι επιστήμονες, οι αγρότες και οι μικρομεσαίοι. Όσοι δηλαδή δεν προστατεύονται με ευχολόγια και υποσχέσεις για ένα μελλοντικό παράδεισο, αλλά μόνο με σχέδιο για ένα κοινωνικά δίκαιο εξορθολογισμό του σπάταλου και αφερέγγυου κράτους.
Το ΚΚΕ αποφεύγει εξάλλου να μας υποδείξει ένα ιστορικά υπαρκτό πρότυπο λαϊκής εξουσίας και κοινωνικής ευημερίας, όπως καθημερινά το διακηρύσσει. Εκτός αν εννοεί το υπόδειγμα των χωρών του πρώην υπαρκτού <<σοσιαλισμού>> , οπότε… να μας λείπει το βύσσινο…
ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό: Αντιδρούν σε κάθε ρήξη με αναχρονιστικές πρακτικές, Αντιδρούν σε κάθε μεταρρύθμιση. Ενθαρρύνουν τον επιδοτούμενο συνδικαλιστικό κρατισμό. Έχουν αναγάγει σε έγκλημα εσχάτης προδοσίας το γεγονός ότι η Ελλάδα δεν αντέχει πλέον να δίνει αυξήσεις και επιδόματα με δανεικά!
Το να κλείνεις το μάτι σε όποιον διαμαρτύρεται ή να λες ότι ‘’όποιος φωνάζει έχει δίκιο’’ δεν ταιριάζει κατά την γνώμη μου σε μια Αριστερά της ευθύνης και της προσφοράς.
Αντίθετα το ΠΑ. ΣΟ. Κ. αφού χρεώθηκε το σύνολο του πολιτικού κόστους προκειμένου να διαχειριστεί την μεγαλύτερη κρίση της μεταπολεμικής περιόδου και αφού έκανε σκληρή αυτοκριτική για τα λάθη και τις παραλείψεις του, επιχειρεί να προστατέψει τις θυσίες του ελληνικού λαού αξιοποιώντας την πρωτοφανή μείωση του δημοσίου χρέους κατά 105 δις ευρώ που πέτυχε. Πρόσφατα ο Ε. Βενιζέλος μιλώντας στους ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού παρουσίασε συγκεκριμένο σχέδιο 13 πεδίων για την ανόρθωση της χώρας που αποτελεί τη βάση για την ανάληψη των αναγκαίων πρωτοβουλιών εξόδου από την κρίση. Αξίζει προσοχής η πρόταση αυτή.
Η ώρα της κάλπης πλησιάζει.
Σίγουρα η απογοήτευση και η αμηχανία είναι κακοί σύμβουλοι. Ίσως οδηγήσουν κάποιους συμπολίτες να σκεφτούν ν΄ απέχουν από την εκλογική διαδικασία. Θεωρώ ότι αυτό συνιστά παραίτηση δικαιώματος. Κι όταν ένας πολίτης απεμπολεί το κορυφαίο δικαίωμά του, αφήνει τους άλλους ν΄ αποφασίσουν για τις τύχες της χώρας, τις δικές του και των παιδιών του. Τούτο όμως δεν ταιριάζει σε υπεύθυνους πολίτες.
Η κρισιμότητα των στιγμών επιβάλλει, πιστεύω, να δώσουμε με την ψήφο μας την δυνατότητα στις υπεύθυνες και δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας να έχουν έντονη πολιτική και κοινωνική παρουσία. Για να μην κυριαρχήσουν οι ανεύθυνες και λαϊκίστικες δυνάμεις της οπισθοδρόμησης και της παρακμής.
* Περιφερειακός Σύμβουλος Ιονίων Νήσων
Τελευταία σχόλια