Ας επιλέξουμε να γίνουμε μεταμνημονιακοί

Καλώς ή κακώς εδώ και τρία  χρόνια το πολιτικό σύστημα στη χώρα μας χαρακτηρίζεται  από το  δίπολο μνημόνιο-αντιμνημόνιο που διαίρεσε τους ‘Ελληνες σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Έτσι σίγουρα θα καταγραφεί και  στην νεώτερη ελληνική ιστορία για να γνωρίζουν και να διδάσκονται οι επόμενες γενιές. Όμως κάποια στιγμή στο άμεσο μέλλον, αυτός ο διχασμός  πρέπει  να ξεπεραστεί.
Η σημερινή κατάσταση  θα  κλείσει τον κύκλο της είτε με την οριστική επικράτηση των μνημονιακών πολιτικών, είτε με την ανατροπή τους.  Η σημερινή κυβέρνηση είτε θα  πέσει σαν ώριμο φρούτο , όταν έλθει το πλήρωμα του χρόνου, είτε θα καταρρεύσει από την λαϊκή αντίδραση και πίεση. Τότε οι κομματικοί σχηματισμοί  θ΄ αναλάβουν τις ευθύνες τους και ο λαός θα πάρει τις αποφάσεις του.  Είναι δύσκολο πάντως να γίνει ασφαλής πρόβλεψη τι και πότε θα συμβεί, γιατί η εξέλιξη των πραγμάτων εξαρτάται από ποικίλους και σύνθετους εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες.
Η κοινή λογική όμως  επιβάλλει να μην περιμένουμε ως κοινωνία μοιρολατρικά τι θα επισυμβεί στο άδηλο μέλλον, αλλά να υπερβούμε την απογοήτευση και τους φόβους που μας καθηλώνουν και να  επιδιώξουμε μέσα από τις σημερινές αντίξοες συνθήκες να σταθούμε στα πόδια μας στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις, δημιουργώντας μια νέα προοπτική για τον τόπο μας.
Ήδη σε κεντρικό επίπεδο έχει καθυστερήσει δραματικά η εκπόνηση και προπαντός η εφαρμογή ενός Εθνικού Σχεδίου Ανασυγκρότησης  που θα στοχεύει στη δημιουργία ενός νέου παραγωγικού μοντέλου (λ.χ. ριζική αναδιάρθρωση του αγροτικού τομέα) , ενός αναλογικού και δίκαιου φορολογικού συστήματος, ενός κοινωνικού κράτους που θα ενισχύει αυτούς που πραγματικά έχουν ανάγκη και ενός δημόσιου τομέα  λιγότερο γραφειοκρατικού και ανορθολογικού και περισσότερο λειτουργικού και αποτελεσματικού προς όφελος του πολίτη.
Εξαιτίας της παραπάνω αβελτηρίας, οι αυτοδιοικητικοί θεσμοί Δήμοι και Περιφέρειες οφείλουν να επιταχύνουν το βηματισμό τους και ν΄ απαγκιστρωθούν όσο το δυνατόν περισσότερο από την εξάρτηση της κεντρικής εξουσίας προκειμένου όχι μόνο να περιορίσουν τις επιπτώσεις των υφεσιακών πολιτικών στις τοπικές κοινωνίες, αλλά και ν΄ ανοίξουν τον δρόμο προς την ανάπτυξη.
Από την άποψη αυτή θεωρώ βαρύνουσας σημασίας την πρόσφατη κοινή Ανακοίνωση- Παρέμβαση  των πέντε Δημάρχων  -Αθηναίων, Πατρέων, Ιωαννιτών, Θεσσαλονίκης και Βόλου- στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρουν πως αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες ώστε να συμβάλλουν στην αντιμετώπιση κρισίμων προβλημάτων των πόλεων με προτεραιότητα αυτό της κοινωνικής πολιτικής, της βελτίωσης της παροχής υπηρεσιών προς τον πολίτη και των νέων εναλλακτικών μορφών χρηματοδότησης των Δήμων.
Οι παραπάνω δήμαρχοι είναι από τους λίγους που με τη στάση τους επιχειρούν να διασώσουν την χαμένη αξιοπιστία του εγχώριου πολιτικού προσωπικού.  Δεν επεξεργάζονται μόνο λύσεις υπέρβασης των μνημονιακών πολιτικών, αλλά έχουν επιδείξει ήθος και πολιτικό ανάστημα, αφού  δεν διστάζουν να ομολογήσουν ότι και η Τοπική Αυτοδιοίκηση και οι εκπρόσωποί της δεν είναι άμοιροι ευθυνών για την σημερινή κατάσταση,  δεδομένου ότι συχνά οι ΟΤΑ ενεπλάκησαν σε σχέσεις πολιτικής πατρωνείας, πελατειασμού και κομματικής ιδιοτέλειας.
Επομένως είναι απαραίτητο και μείς ως τοπική κοινωνία να διατυπώσουμε τη δική μας αυτόνομη τοπική αφήγηση, τι παραγωγικό μοντέλο θέλουμε για το νησί μας και πως θα το στηρίξουμε μέσα στη κρίση για είναι βιώσιμο κι ανταγωνιστικό. Με ποιο τρόπο θ΄ απλώσουμε ένα  αποτελεσματικό δίχτυ τοπικής κοινωνικής συνοχής και προστασίας εξορθολογίζοντας τις δράσεις  και κατευθύνοντας τους πόρους σ΄ όσους συμπολίτες μας έχουν πραγματικά ανάγκη από βοήθεια. Πως θα μπορέσουμε ν΄ αξιοποιήσουμε με τον αποτελεσματικότερο δυνατό τρόπο τις υπάρχουσες δυνατότητες, αλλά και πως θα τις διευρύνουμε προκειμένου να βελτιώσουμε τις συνθήκες τις καθημερινότητάς μας και να διαφυλάξουμε τον πανέμορφο κι ευλογημένο αυτό τόπο που μας φιλοξενεί.
Στις σημερινές  συνθήκες της παρατεταμένης κρίσης τα παραπάνω μπορούν να γίνουν πράξη μέσα από ευρύτερες συσπειρώσεις και συμμαχίες για τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, βαθιές και σύγχρονες.  Για να ξεριζωθεί η αδράνεια, η αδιαφορία, η ανεπάρκεια η ρεμούλα, η ανοργανωσιά, η ασυδοσία, τα ελλείμματα  και η παρατεταμένη παρακμή.
Έτσι πέρα από τα μνημόνια, μπορεί να βρεθεί μια κοινή συνισταμένη για ένα νέο ξεκίνημα.
Αν παραμερίσουμε τον λαϊκισμό,  τον εύκολο λόγο, τον ανορθολογισμό, τις υπερβολές , τις  φωνασκίες και   τον πολιτικό φανατισμό, που βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις μέρες μας, μπορούμε να στείλουμε το μήνυμα στις τοπικές κοινωνίες ότι υπάρχει ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Ο διπολισμός και οι διαιρέσεις των πολιτών, ιδιαίτερα σε αυτοδιοικητικά ζητήματα, δεν ωφελούν.
Ας επιλέξουμε λοιπόν να γίνουμε μετα-μνημονιακοί!