Το σχέδιο Ελλήνων και Ευρωπαίων «διοικητών» μας, είναι απλό: το κόστος εργασίας πρέπει να πέσει, πάσει θυσία, ώστε εντός ευρωζώνης, να δημιουργηθεί νησίδα –ή, νησίδες, αν συμπεριλάβουμε και τις υπόλοιπες χώρες των PIIGS- «τζάμπα» εργασίας για να επωφεληθούν οι κεφαλαιοκράτες των εύρωστων χωρών ώστε να αυξήσουν περαιτέρω την κερδοφορία τους. Η παραδοχή ήταν καταλυτική, τόσο από τους υπουργούς της ελληνικής κυβέρνησης όσο και από τους υπουργούς της τρόικας…
Έτσι, λίγους μόνο μήνες από τις δημόσιες δεσμεύσεις και δηλώσεις Παπακωνσταντίνου, Πεταλωτή και του ίδιου του Γ. Παπανδρέου ότι δεν θα γίνουν περαιτέρω μειώσεις σε μισθούς ή ψαλίδισμά τους στον ιδιωτικό τομέα, η «κουρευτική μηχανή» της τρόικας μας «ξύρισε» κανονικά.
Γιατί είναι φθηνά τα κινεζικά προϊόντα; Γιατί οι πολυεθνικές έχουν μεταφέρει τα τμήματα τηλεφωνικής τους εξυπηρέτησης στην… Ινδία; Γιατί εισάγει η Ευρώπη αγροτικά προϊόντα από Αφρική και Λατινική Αμερική; Διότι το κόστος εργασίας σε αυτές τις χώρες είναι εξευτελιστικό. Έτσι, ακόμα και τα μεταφορικά χάνονται μπροστά στην οικονομία που επιτυγχάνουν οι μεγαλοεπιχειρηματίες της Δύσης, καλλιεργώντας, παράγοντας και εγκαθιστώντας εργοστάσια σε μέρη που ο μισθός πολλές φορές είναι μικρότερος και από ένα δολάριο την ημέρα.
Αντί λοιπόν η «πολιτισμένη» παγκόσμια κοινότητα να επιδιώκει την αύξηση των ημερομισθίων πείνας του «τρίτου κόσμου», αυτοί που κέρδιζαν, κερδίζουν και θέλουν να συνεχίζουν να πλουτίζουν από την εργασία των μεροκαματιάρηδων, θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους για τη δική τους επιβίωση στο νεοφιλελεύθερο παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα με εξομοίωση του κόστους εργασίας και των «προνομιούχων» Δυτικών εργατών και εργαζομένων… Ενός συστήματος που βασίζεται στις «φούσκες», στα χρηματιστηριακά παιχνίδια, στις μίζες (όχι, δεν είναι ελληνικό φαινόμενο) και τους ισολογισμούς των αριθμών και όχι των ανθρώπων. Η εργασία, η επιβίωση, η ίδια η ζωή μπαίνει στην ψυχρή στατιστική καταγραφή: 13%, 14% ή 16% άνεργοι. Τόσοι κάτω από το όριο της φτώχιας. Τόσοι άστεγοι… Τόσοι ζωντανοί νεκροί…
Η λύση, βέβαια, δεν είναι ελληνική, τουλάχιστον, αποκλειστικά. Αν δεν υπάρξει αντίδραση, μαζική και συντονισμένη, με τους άλλους λαούς των χωρών της νότιας (και όχι μόνο) Ευρώπης, δεν μπορούν να γίνουν και πολλά πράγματα.
Ωστόσο, είναι εντυπωσιακό το ότι τα πιο σκληρά μέτρα, πριν από κάθε άλλη χώρα, σε ένα λαό που βάσει των ίδιων δικών τους των αριθμών –Ευρώπης, τραπεζιτών και δανειστών μας- έχει χαμηλότερο βιωτικό επίπεδο, μισθούς, παροχές υγείας και παιδείας τις περισσότερες χώρες της Ε.Ε., τα πήραν εδώ. Και όμως, οι Έλληνες είναι οι τελευταίοι σε αντίδραση (δείτε τι γίνεται από πέρσι σε χώρες όπως η Ιρλανδία, η Μ. Βρετανία, η Γαλλία).
Η πλύση εγκεφάλου από αρκετά κεντρικά media, ότι εμείς με τις αλόγιστες σπατάλες μας και την άσωτη και έκλυτη ζωή μας φταίμε για την κατάσταση αυτή και όχι οι πολιτικές που ακολουθούν οι ελληνικές κυβερνήσεις τα τελευταία 30 χρόνια, δείχνει μάλλον επιτυχημένη.
Και θα πρέπει επιτέλους να αποσυνδεθεί η ανάγκη εξορθολογισμού, εκσυγχρονισμού της λειτουργίας και συμμαζέματος του δημόσιου τομέα με την καταβαράθρωση του βιοτικού επιπέδου δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων, την ακύρωση εργατικών και κοινωνικών κατακτήσεων πολλών δεκαετιών και την εξομοίωση της εργασίας στη χώρα μας με όσα ισχύουν στις χώρες του τρίτου κόσμου.
*Είναι δημοσιογράφος της ΕΡΑ Κέρκυρας
Τελευταία σχόλια