Είπε ένα σωστό ο Υπουργός Βενιζέλος: «Δεν είναι ώρα για πανηγυρισμούς». Και πως να είναι όταν με την «ιστορική απόφαση» για τη νέα δανειακή σύμβαση, μετατρέπουμε την εξωτερική χρεοκοπία μας σε εσωτερική; Δανειζόμαστε ένα τεράστιο ποσό με μοναδικό προορισμό την έγκαιρη αποπληρωμή του διεθνούς χρέους μας υποθηκεύοντας, καταργώντας ή ξεπουλώντας οποιοδήποτε εργαλείο θα μπορούσε έστω στοιχειωδώς να επιτρέψει στη χώρα μας να δημιουργήσει συνθήκες ανάπτυξης, να φέρει έσοδα στα άδεια ταμεία του κράτους που να μην προέρχονται από το ξεζούμισμα των εργαζόμενων και των μικροεπαγγελματιών.
Μα, αν φύγουμε από το ευρώ και πάμε σε ένα δικό μας νόμισμα, τότε τα πάντα θα ακριβύνουν πολύ αφού θα αγοράζουμε πανάκριβα όλα όσα εισάγουμε, δηλαδή σχεδόν τα πάντα, αφού η χώρα μας δεν παράγει και δεν εξάγει τίποτα. Ή μήπως δεν είναι έτσι ακριβώς τα πράγματα;
Η διατήρησή μας εντός του ευρώ με την υιοθέτηση παράλληλα όλων των επαχθών μέτρων που αποφασίστηκαν τα τελευταία χρόνια και, κυρίως, τις τελευταίες εβδομάδες, προκαλούν ένα εκρηκτικό μίγμα στην αγοραστική ικανότητα και το επίπεδο διαβίωσης των πολιτών.
Διαθέτουμε ως εθνικό, ένα κοινό νόμισμα με άλλες 20 σχεδόν χώρες, εξαιρετικά σκληρό από επιλογή και όχι λόγω των διεθνών οικονομικών συσχετισμών. Ίδιο νόμισμα με ίδια διεθνή αξία, το ίδιο ευρώ με το οποίο πληρωνόμαστε εμείς, οι Γερμανοί, οι Φινλανδοί και οι Ολλανδοί.
Ένα νόμισμα μέσα σε μία κοινή αγορά στην οποία διακινούνται με τους ίδιους δασμούς και το ίδιο κόστος τα ίδια προϊόντα καθημερινής διαβίωσης. Κι όμως, αν και φαντάζει -έστω και με αυτή την απαράδεκτη νομισματική εξομοίωση- παράλογο, οι μισθοί μας δεν ξεπερνούν το 1/2 ή το 1/3 αυτών των βορείων «εταίρων» μας την ώρα που τα βασικά καταναλωτικά αγαθά κοστίζουν 20, 30% ή και ακόμα πιο ακριβά απ΄ ότι στις χώρες τους.
Δηλαδή, τι; Να πάμε πάλι στη δραχμή; Δεν ισχυρίζομαι ότι θα ήταν καλύτερα έτσι. Απλά, αναρωτιέμαι αν θα ήταν διαφορετικά. Μένοντας στο ευρώ, εξακολουθούμε να πληρωνόμαστε με ένα νόμισμα που αντικατοπτρίζει (λόγω κοινής αγοράς και ανοικτών συνόρων) τις ίδιες αξίες με όσα ισχύουν στη βόρεια Ευρώπη, αλλά με πολύ μεγαλύτερο πραγματικό κόστος για εμάς, πόσο μάλλον σήμερα αφού οι ήδη δραματικά χαμηλότεροι μισθοί σε σχέση με τους υπόλοιπους συρρικνώνονται ακόμα περισσότερο:
• το κοινωνικό κράτος καταργείται (τεράστια αύξηση στη συμμετοχή στο σύστημα υγείας και τα φάρμακα και παροχές όπως παιδεία, βρεφονηπιακοί σταθμοί και άλλα ιδιωτικοποιούνται ολοταχώς)
• το κόστος των μετακινήσεων και των μεταφορών έχει γίνει πλέον απαγορευτικό λόγω της αύξησης της τιμής των καυσίμων από την υπέρμετρη φορολογία, την αύξηση των διοδίων και των τελών κυκλοφορίας κλπ.
• τα τιμολόγια – φωτιά σε τηλεφωνία, ρεύμα, ύδρευση περιορίζουν την επικοινωνία, τη θέρμανση, ακόμα και την καθαριότητα στα νοικοκυριά
• οι κάθε λογής έκτακτες εισφορές κόβουν από εκεί που δεν υπάρχει τίποτα να κόψεις και βυθίζουν τις οικογένειες στη φτώχια και τη μιζέρια
Τα προϊόντα που εισάγουμε από το εξωτερικό μπορεί να μην γίνονται πιο ακριβά όσον αφορά την ονομαστική τους αξία. Όμως, σκεφτείτε αυτό: αν και εξακολουθεί να κοστίζει 2 ευρώ ένα κουτάκι καφές ή μία εφημερίδα, πριν τα «βολεύατε» μέσα στα μηνιαία έξοδά σας με αποδοχές 1000 ευρώ αλλά τώρα, με εισόδημα (αφαιρέστε τα χαράτσια από το μισθό σας) κάτω των 500, όχι πια…
Τι διαφορά θα είχε, λοιπόν, αν επιστρέφαμε στη δραχμή και η αξία των χρημάτων μας έχανε το 50% σε σχέση με πριν; Μήπως το αποτέλεσμα δεν είναι πρακτικά το ίδιο; Και, μάλιστα, αναγκαζόμενοι να εκχωρήσουμε τζάμπα υποδομές, περιουσία, πλουτοπαραγωγικές πηγές, χάνοντας κάθε εργαλείο εισοδήματος για τα κρατικά ταμεία;
Τώρα, για το αν παράγουμε ή δεν παράγουμε τίποτα: Ένα βιντεάκι που δημιούργησε το Ελληνοβρετανικό Επιμελητήριο εδώ και μερικές εβδομάδες και έχει κάνει θραύση σε δεκάδες κανάλια του Youtube και άλλων αντίστοιχων υπηρεσιών στο διαδίκτυο. Το βίντεο αυτό, καταρρίπτει τον μύθο: οι εξαγωγές να έχουν αυξηθεί 31,5% μόνο μέσα στο 2011 και να αυξάνονται συνεχώς την τελευταία δεκαετία, η χώρα μας παράγει σημαντικές ποσότητες βωξίτη, αλουμινίου, μάρμαρου, νικελίου, τσιμέντου, χαλκού, χρυσού, μαγνησίου, πετρωμάτων, διαθέτει κοιτάσματα φυσικού αερίου, εξάγει τρόφιμα και, κυρίως, μεσογειακά προϊόντα σε όλο τον κόσμο όπως λάδι, ελιές, κρασί, μπαχαρικά, εσπεριδοειδή και πολλά άλλα. Η ηλιακή, η αιολική και η υδροδυναμική ενέργεια αποτελούν πεδίο λαμπρό για επενδύσεις, μόνο που σήμερα εκχωρούμε τη διαχείρισή τους έναντι πινακίου φακής. Αποτελούμε έναν εκ των σημαντικότερων διεθνών μεταφορικών κόμβων με σοβαρές υποδομές σε λιμάνια και δρόμους.
Οι φυσικές ομορφιές και η ιστορία σε συνδυασμό με το ανάγλυφο του εδάφους και την τεράστια ακτογραμμή, μας έχουν καταστήσει ως έναν εκ των 10 σημαντικότερων τουριστικών προορισμών παγκοσμίως παρά το ότι είμαστε μια μικρή χώρα των 11 εκατομμυρίων ψυχών. Οι γείτονες Τούρκοι, έχοντας δικό τους νόμισμα ώστε να το χρησιμοποιήσουν για την ανάπτυξη καθορίζοντας οι ίδιοι την αξία και την ανταγωνιστικότητα των προϊόντων τους, έχει ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της που το 2010 ξεπέρασε το 9% ενώ μέσα σε μία δεκαετία διπλασίασε τον αριθμό τουριστών και τριπλασίασε το εισερχόμενο από αυτούς συνάλλαγμα! Όταν, βέβαια, βγήκε από τη μέγγενη του ΔΝΤ και τις ασφυκτικές οικονομικά πολιτικές που της είχαν επιβληθεί.
Λιμάνια, αεροδρόμια, δημόσια δίκτυα, υπέδαφος, ορυκτός πλούτος, υπηρεσίες, κομβικές δραστηριότητες του δημόσιου τομέα. Όλα αυτά, περνούν σε χέρια άλλων συμφερόντων και, πάντως, όχι του δημοσίου συμφέροντος. Ακόμα και οι πλέον κερδοφόρες από τις δραστηριότητες, αυξάνοντας ακόμα περισσότερο το κόστος διαβίωσης για τους πολίτες και μειώνοντας ακόμα περισσότερο την ποιότητα της ζωής μας.
Όχι, κανείς σώφρον πολίτης αυτής της χώρας δεν επιθυμεί να χρεοκοπήσει η πατρίδα του. Όμως, όταν σήμερα μας λένε ότι γλιτώσαμε από τη χρεοκοπία, ποιους τελικά εννοούν; Εμάς τους εργαζόμενους, τους πολίτες, αποκλείεται…
*Δημοσιογράφος της ΕΡΤ
Τελευταία σχόλια