Συλλαλητήρια και κινητοποιήσεις ήταν το χαρακτηριστικό της σημερινής ημέρας, με την εκπαιδευτική κοινότητα να έχει την τιμητική της αλλά και τους κλάδους των εργαζομένων στους ΟΤΑ και τον ιατρικό κόσμο να βρίσκεται σε απεργία.
Παγκερκυραϊκό συλλαλητήριο πραγματοποίησαν σήμερα το μεσημέρι καθηγητές, δάσκαλοι και μαθητές στην πλατεία Σαρόκου με την ΕΛΜΕ να καταγγέλλει «ολομέτωπη επίθεση που έχει εξαπολύσει η κυβέρνηση εναντίον της δημόσιας εκπαίδευσης». Παράλληλα, δάσκαλοι και καθηγητές πραγματοποίησαν τρίωρη στάση εργασίας ενώ τη συμπαράστασή του εξέφρασε και το Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας.
Εν τω μεταξύ, ο Σύλλογος Δασκάλων Νηπιαγωγών Κέρκυρας προετοιμάζεται για τη νέα 48ωρη απεργιακή κινητοποίηση που προκήρυξε η ΟΛΜΕ και η ΔΟΕ στις 22 – 23 Φεβρουαρίου και διοργανώνει έκτακτη γενική συνέλευση την άλλη Τρίτη (15/2) στις 6 το απόγευμα στο 12ο Δημοτικό Σχολείο.
Ομιλία Μεταλληνού
Στη συγκέντρωση των εκπαιδευτκών, μίλησε ο πρόεδρος της ΕΛΜΕ Νίκος Μεταλληνός, ο οποίος υπογράμμισε μεταξύ άλλων ότι «όλα αυτά που συμβαίνουν είναι μέρος σχεδίου. Είναι ψηφίδες του πάζλ του «νέου σχολείου», που θριαμβευτικά εξήγγειλε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας».
Στην ομιλία του ο κ. Μεταλληνός υπογράμμισε τα εξής: «Tο πρόβλημα των μεταφορών των μαθητών, που με οξύτητα αντιμετωπίζουμε σήμερα στην Κέρκυρα, αλλά και σε άλλους νομούς της χώρας, οι προωθούμενες καταργήσεις – συγχωνεύσεις σχολείων, η αδυναμία καταβολής των λειτουργικών των σχολείων του παλαιού Δ. Κερκυραίων αποτελούν μία πρωτοφανή, μία σκανδαλώδη συμπεριφορά της πολιτείας, που όμοιά της δεν μπορούμε να βρούμε σε άλλη τυπικά έστω ευνομούμενη χώρα.
Υπάρχουν σχολεία που αδυνατούν να λειτουργήσουν και οι αρμόδιοι ζητάνε να κάνουν υπομονή. Υπάρχουν σχολεία που τα παιδιά τουρτουρίζουν απ’ το κρύο και οι αρμόδιοι λένε πως φταίνε κάποιοι άλλοι και οι άλλοι με τη σειρά τους ρίχνουν την ευθύνη σε άλλους. Γίνονται συσκέψεις και ξανά συσκέψεις. Δίνονται υποσχέσεις και ξανά υποσχέσεις, το πρόβλημα όμως δε λύνεται.
Επειδή δεν μπορούμε να πιστέψουμε πως ακόμη και στη σημερινή Ελλάδα δεν υπάρχει τόσο μεγάλη πολιτική ανικανότητα και διοικητική ανεπάρκεια, οδηγούμαστε στο συμπέρασμα πως όλα αυτά που συμβαίνουν είναι μέρος σχεδίου. Είναι ψηφίδες του πάζλ του «νέου σχολείου», που θριαμβευτικά εξήγγειλε η ηγεσία του Υπουργείου Παιδείας.
Τα διακηρυσσόμενα πολυδύναμα σχολικά κέντρα δε θα είναι τίποτε άλλο παρά όσα σχολεία απομείνουν μετά τις καταργήσεις, στα οποία θα στοιβάζονται μαθητές σε 30ντάρια μπορεί και παραπάνω τμήματα.
Οι νέες μέθοδοι εκμάθησης, που διακηρύσσονται, είναι στην πραγματικότητα πολύ παλιές αποτυχημένες και σκοταδιστικές. Στα πλαίσια αυτών των μεθόδων ο νέος άνθρωπος δε θα πηγαίνει στο σχολείο για να κατακτήσει τη γνώση, αλλά για «να μαθαίνει, πώς να μαθαίνει».
Τι είναι αυτό;
Όχι βέβαια το Σωκρατικό «γηράσκω αεί διδασκόμενος», αλλά το εφιαλτικό σενάριο που κτίζεται για τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης της πατρίδας μας. Στα πλαίσια αυτού του σεναρίου ο εκπαιδευόμενος θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ιδέα πως η εργασία δεν είναι δικαίωμα, αλλά προνόμιο, που μόνον ορισμένοι μπορούν να το έχουν. Η εργασία δεν είναι μόνιμη, αλλά ασταθής και κακοπληρωμένη. Στη διάρκεια του επαγγελματικού του βίου θα πρέπει ο εργαζόμενος να είναι έτοιμος να αλλάξει 6-7 φορές επάγγελμα, εξ ου και η δια βίου μάθηση, που καλείται να τον επανακαρτίζει.
Ωστόσο και αυτό που περιγράφουμε είναι μέρος της συνολικής εικόνας, που με βιαιότητα διαμορφώνεται από τη σημερινή πολιτική εξουσία, η οποία κινείται πλέον στα όρια και συχνά υπερβαίνει ακόμη και τους συνταγματικούς και κοινοβουλευτικούς περιορισμούς.
Ποιο είναι το κύριο στοιχείο αυτής της εικόνας; Είναι η δραματική υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου και η ανατροπή ιστορικών κατακτήσεων των εργαζομένων της πατρίδας μας. Είναι παράλληλα η καταστροφή των εκτεταμένων μικρομεσαίων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, ιδιαίτερο χαρακτηριστικό του τρόπου δημιουργίας και ανάπτυξης του εγχώριου κοινωνικοοικονομικού σχηματισμού. Ζητούμενο υποτίθεται πως είναι η εξομοίωση της κοινωνίας μας και ως προς τη λειτουργία και ως προς τη διάρθρωση με τις χώρες του πυρήνα της Ε. Ε.
Όμως
το αποτέλεσμα θα είναι, σε μία μεσαίας ανάπτυξης χώρα με αποδεδειγμένη αδυναμία να ανταγωνιστεί τα ιμπεριαλιστικά κέντρα, η μεταμόρφωση της σε χώρα όπως αυτές της Λατινικής Αμερικής. Δηλαδή στη διαμόρφωση μιας περιορισμένης κάστας πλουτοκρατών μέσα σε ένα πέλαγος χαμηλόμισθων, ημιαπασχολούμενων και άνεργων. Μια χώρα με άλλα λόγια σε παρακμή που θα φαίνεται αυτό, ήδη φαίνεται για την ακρίβεια και από το γεγονός ότι η ανεργία χτυπάει του νέους επιστήμονες, πολλοί από τους οποίους σκέπτονται να μεταναστεύσουν. Αυτή είναι η εφιαλτική προοπτική για τη χώρα μας, που υποτίθεται πως γίνεται στο όνομα της οικονομικής κρίσης και του χρέους.
Όμως την ίδια στιγμή που δεν υπάρχουν λεφτά για τις μεταφορές των μαθητών, δόθηκαν σε μία διετία 78 δις ευρώ στις τράπεζες. Την ίδια στιγμή που δεν υπάρχουν μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ για τη θέρμανση και την καθαριότητα των σχολείων της Κέρκυρας, αποκαλύπτεται στον τύπο, ότι έλληνες έχουν καταθέσει στην Ελβετία 600 δις ευρώ. Μιλάμε για ένα ασύλληπτο νούμερο, το οποίο ισοδυναμεί με δύο φορές το δημόσιο χρέος της χώρας ή 2,5 φορές το ΑΕΠ της.
Ρωτάμε. Όλα αυτά αποτελούν ή όχι μία απίστευτη αντίφαση, που όμως ταυτόχρονα η λύση της βρίσκεται μπροστά στα μάτια μας και είναι μία. Να πληρώσουν για την κρίση αυτοί που τη δημιούργησαν, δηλαδή οι εγχώριοι και διεθνείς τραπεζίτες, η πλουτοκρατία αυτού του τόπου. Αυτό μπορεί και πρέπει να γίνει, αρκεί όλα τα διάσπαρτα ρυάκια της λαϊκής δυσφορίας και αγανάκτησης να ενωθούν σε μία κοινή κοίτη, που θα διαμορφώσει το μεγάλο ορμητικό ποτάμι, το οποίο θα δώσει διέξοδο προ όφελος των ανθρώπων της εργασίας και του μόχθου αυτού του τόπου».
Τελευταία σχόλια