Τα ξημερώματα της 28ης Οκτωβρίου έφυγε για πάντα από κοντά μας, ο Κώστας Σαλβάνος, ο επί 11 χρόνια αντιδήμαρχος Φαιάκων. Έφυγε στα 60 του χρόνια, νικημένος από την επάρατη νόσο, που πολέμησε με τόση αξιοπρέπεια και θάρρος.Ο Κώστας Σαλβάνος, τα περισσότερα χρόνια από τη ζωή του τα αφιέρωσε στην Τοπική Αυτοδιοίκηση. Κοινοτάρχης στις Σγουράδες, σύμβουλος – κάποτε – στον Σύνδεσμο Καθαριότητας, μέλος στο Συμβούλιο Περιοχής, δημοτικός σύμβουλος και αντιδήμαρχος Φαιάκων από τη σύσταση του Δήμου.
Ήταν μέλος του ΠΑΣΟΚ από τα «γεννοφάσκια» του κι όπως χαρακτηριστικά λέει η σύντροφος της ζωής του, η γλυκιά Βίτα, σήμερα στέλεχος στον Δήμο Κερκυραίων, «η πρώτη φράση που έμαθα στα ελληνικά ήταν Κάτω η Χούντα».
Ήταν την ταραγμένη περίοδο της 7ετίας, όταν ο Κώστας Σαλβάνος, φοιτητής τότε στην Ιταλία, επέλεξε το δικό του δρόμο και γνώριζε την μετέπειτα σύζυγό του. Αυτή τη φράση της έμαθε στα ελληνικά, ενδεικτική του τρόπου ζωής που ακολούθησε στη συνέχεια.
Βαθιά δημοκρατικός, υπέρμετρα στοργικός με τους νεώτερους συνεργάτες του, απόλυτα τρυφερός με την οικογένειά του – την γυναίκα του και την μοναχοκόρη του, την Ιβάνα, συχνό σημείο αναφοράς στις συζητήσεις του – συνεπής και δημιουργικός από τη μια, χιουμορίστας, πεισματάρης σαν μικρό παιδί, απρόβλεπτος από την άλλη. Ο Κώστας, αυτός που όλοι εμείς που τον ζήσαμε όλα αυτά τα χρόνια, ήταν ένα μεγάλο παιδί. Για 11 ολόκληρα χρόνια στον Δήμο Φαιάκων, υπήρξε θαρρείς το μόνιμο σημείο αναφοράς, παρών πάντα στα δημοτικά συμβούλια, στο γραφείο του, στις συγκεντρώσεις, στις υποχρεώσεις.
Μοιραστήκαμε καλές και στενάχωρες στιγμές, προετοιμάσαμε ταξίδια, αδελφοποιήσεις, εκδηλώσεις, εκλογικές αναμετρήσεις… Γελάσαμε, θυμώσαμε, συμφωνήσαμε και διαφωνήσαμε.
Από όλες τις στιγμές όμως αυτών των 11 χρόνων, στη μνήμη όλων θα μείνει η αξιοπρέπεια και το υπέρμετρο θάρρος με τα οποία αντιμετώπισε τον καρκίνο. Τον πάλεψε, τον λύγισε κάποιες στιγμές, τον κοίταξε στα μάτια. Κι έφυγε όρθιος, χωρίς να παραπονεθεί και χωρίς να επιτρέψει σε κανέναν να τον λυπηθεί έστω και για μια στιγμή.
Χθες ο πόνος του τελείωσε, τον χαιρετίσαμε για τελευταία φορά. Νομίζω ότι αν σήμερα ήταν εδώ και διάβαζε αυτά που γράφω θα έλεγε ένα και μόνο πράγμα, αυτό που έλεγε συχνά όταν οι καταστάσεις έδειχναν αδιέξοδες: «Πάμε παρακάτω, παιδί μου».
Καλό σου ταξίδι, Κώστα. Θα λείψεις σε όλους μας πολύ…
Τελευταία σχόλια